Παρασκευή 8 Αυγούστου 2025

Εδώ είναι Βαλκάνια

Το 2022 αποφάσισα ότι τον Αύγουστο στην Ελλάδα δεν είναι να πηγαίνεις σε κανένα παραλιακό μέρος (ούτε της ηπειρωτικής χώρας) κι έτσι πήρα τα βουνά. Ανέβηκα όλη την Πίνδο από την Ναύπακτο μέχρι την Καστοριά με την μοτοσυκλέτα. Επιστρέφοντας αποφάσισα ότι τον Αύγουστο στην Ελλάδα δεν είναι να πηγαίνεις ούτε στα βουνά. Έτσι το 23 και 24 πήγα οργανωμένο με πρακτορείο ταξίδι στην Μογγολία (το 2023) και στην Σρι Λάνκα (το 2024), προορισμούς που δεν τους λες και πολύ εμπορικούς. Κι όμως σε κάθε ταξίδι ήμαστε 25-30 άτομα. Επιστρέφοντας από την Σρι Λάνκα αποφάσισα ότι τον Αύγουστο δεν είναι να πηγαίνεις πουθενά στην Ελλάδα αλλά ούτε και στο εξωτερικό οργανωμένα. Έτσι τον Αύγουστο του 25 αποφάσισα να καβαλήσω την μηχανή και να φύγω για ένα ταξίδι στα Βαλκάνια αποφεύγοντας επιμελώς τις περιοχές που έχουν θάλασσα όπως τον Εύξεινο Πόντο ή την Αδριατική.

Μετά από μια διανυκτέρευση στην εξωτική Λάρισα (τον Αύγουστο η Λάρισα γίνεται εξωτική, μπορεί να φτάσει τους 50 βαθμούς) και δύο στην Θεσσαλονίκη, την Δευτέρα 4 Αυγούστου πέρναγα τα σύνορα με την ευρωπαϊκή Βουλγαρία, στον Προμαχώνα. Λέω ευρωπαϊκή Βουλγαρία διότι μάλλον η γείτων χώρα έχει μπει στην συνθήκη Schengen διότι στα σύνορα δεν γινόταν κανένας έλεγχος κι ευτυχώς, διότι με τον αριθμό Βούλγαρων και Ρουμάνων που επιστρέφαν στις χώρες τους μετά από διακοπές στην Ελλάδα οι ουρές θα ήταν ατελείωτες. Όλοι αυτοί βέβαια την είχαν πέσει στο ελληνικό duty free και στο παρακείμενο Everest όπου γινόταν ο χαμός.

Η Βουλγαρία δεν έχει διόδια. Αγοράζεις από τα σύνορα, ή ηλεκτρονικά, μία βινιέτα το κόστος της οποίας εξαρτάται από τις μέρες που θα κυκλοφορείς στην χώρα. Για τις μηχανές όμως είναι τζάμπα. Αμέσως μετά τα σύνορα ξεκινάει αυτοκινητόδρομος που εγώ δεν τους συμπαθώ ειδικά όταν είμαι με την μηχανή. Ήξερα λοιπόν ότι λίγο παραπάνω, στα στενά της Κρέσνας, τελειώνει ο αυτοκινητόδρομος και θα ευχαριστηθώ οδήγηση (τα στενά της Κρέσνας είναι μια διαδρομή σαν τα Τέμπη, μεγαλύτερη όμως, καμμιά 30αριά χλμ, με δύο βουνά στις πλευρές και τον δρόμο και τον Στρυμώνα στην μέση). Δεν τα είχα υπολογίσει όμως καλά. Σε όλη την διαδρομή ήμουν κολλημένος πίσω από μια νταλίκα με 1η, 2α και που και που 3η ενώ από την άλλη μεριά η κίνηση ήταν αντίστοιχη του Κηφισσού. Στην ενδιάμεση γραμμή υπήρχαν κολωνάκια οπότε δεν μπορούσα να κάνω ούτε κάτι γρήγορο. Αφού όταν ξαναβγήκαμε στον αυτοκινητόδρομο ανακουφίστηκα(!!!). Για να μην τα πολυλογώ άνοιξα το γκάζι κι έφτασα γρήγορα στην Σόφια όπου πριν φτάσω πρέπει να είχαν ανοίξει οι ουρανοί διότι οι δρόμοι ήταν γεμάτοι νερά. Κι όσο νερό δεν είχα φάει σε όλη την διαδρομή το έφαγα μαζεμένο στην Σόφια αφού πολλοί ηλίθιοι οδηγοί δεν έκοβαν καθόλου στα σημεία που ο δρόμος μάζευε νερό με αποτέλεσμα να πετούν το νερό παντού και να κάνουν τον κόσμο μούσκεμα. Έκανα check-in στο ξενοδοχείο που μου είχε κλείσει ο (Βούλγαρος) φίλος μου Βασίλ μη βλέποντας την ώρα να μπω για ένα ντούς. Υπολόγιζα όμως χωρίς τον ξενοδόχο ο οποίος στην συγκέκριμμενη περίπτωση είναι ο δήμος της Σόφιας, ο οποίος παράγει το ζεστό νερό που διανέμεται σ' όλην την πόλη. Έτσι βρώμικος λοιπόν βγήκα για μια βόλτα στην πόλη και κατάφερα να πλυθώ το βράδυ πριν τον ύπνο (αφού το πρόβλημα είχε αποκατασταθεί).

Την επόμενη είχα κανονίσει να πάω σ' ένα free walking tour απ' αυτά που έχουν όλες οι μεγάλες πόλεις. Ο πολύ ευγενικός ξεναγός μας πέρασε, σε 2 ώρες, απ' όλα τα αξιοθέατα της πόλης όπως την εκκλησία της Αγίας Nedelya...

... το άγαλμα που είναι το σύμβολο της πόλης και τ' οποίο στέκει εκεί που κάποτε στεκόταν το άγαλμα του συντρόφου Λένιν...
... την Ρωμαϊκή αγορά...
... το πολύ όμορφο κτίριο του ιστορικού Μουσείου...
... το κτίριο του κοινοβουλίου το οποίο την εποχή του υπαρκτού σοσιαλισμού αποτελούσε την έδρα του κομμουνιστικού κόματος αφού δεν υπήρχε ανάγκη γαι τέτοια περιτά πράγματα όπως το κοινοβούλιο.
Στο σημείο που υπάρχει η σημαία της χώρας, την παλιά καλή εποχή υπήρχε το κόκκινο αστέρι, έμβλημα του κόμματος, το οποίο έπρεπε να βγαίνει πιο ψηλά απ' όλα τα κτίρια της πόλης περιλαμβανομένων και των εκκλησιών με τους τρούλους και τα καμπαναριά τους. Περάσαμε από το προεδρικό μέγαρο, απ' όπου η πρώτη φωτογραφία της ανάρτησης, και την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου ή Ροτόντα η οποία είναι και το παλαιότερο κτίριο της πόλης. Την παλιά καλή εποχή του Ζίβκωφ πάλι, κάποιοι φωστήρες του καθεστώτος σκέφτηκαν να την γκρεμίσουν και να φτιάξουν στην θέση της ένα γκαράζ. Ευτυχώς κάποιοι αρχαιολόγοι όρθωσαν το ανάστημα τους κι έπεισαν τους αρμόδιους να μην καταστρέψουν το αρχαιότερο κτίριο της Σόφιας. Παρ' όλα αυτά οι ιθύνοντες έκτισαν διάφορα κυβερνητικά κτίρια κι ένα ξενοδοχείο γύρω-γύρω περικλείοντας την εκκλησία.
Είδαμε το Εθνικό Θέατρο...
... και φτάσαμε στον ναό της Αγίας Σοφίας. Είναι Βυζαντινή Βασιλική του 6ου αιώνα και είναι η πέμπτη εκκλησία χτισμένη πάνω σε 4 προηγούμενες. Για πολλούς αιώνες ήταν το μεγαλύτερο κτίριο της πόλης και φαινόταν από παντού. Έτσι οι επισκέπτες της πόλης έλεγαν ότι φτάνουν στην Αγία Σοφία αντί να πούν στην Σερδίκα που ήταν το ρωμαϊκό όνομα της πόλης. Κι έτσι η πόλη σιγά-σιγά μετονομάστηκε σε Σοφία αρχικά και Σόφια μετά.
Κάτω από την Αγία Σοφία είναι επισκέψιμες οι ανασκαφές όπου υπάρχουν οι προηγούμενες τέσσερεις εκκλησίες...
... και σε ορισμένα σημεία φαίνονται και τα ψηφιδωτά.
Η περιήγηση κατέληξε στον σύγχρονο καθεδρικό ναό της πόλης, τον ναό του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι ο οποίος είναι αφιερωμένος στους Βούλγαρους, Ρώσσους, Ρουμάνους, Ούγγρους και Φιλανδούς που το 1877-78 πολέμησαν εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας για να δημιουργηθεί το κράτος της Βουλγαρίας.
Ο ναός είναι τεράστιος κι αυτό φαίνεται κι από μέσα αφού δεν υπήρχαν καρέκλες ή στασίδια...
... ενώ η έδρα που κάθεται ο δεσπότης, ο Πατριάρχης της Βουλγαρίας δηλαδή, είναι τεράστια, μαρμάρινη και φυλάσσεται από δύο λέοντες.
Το κεντρικότερο σημείο της πόλης είναι η λεωφόρος Βίτοσα (Vitosha Boulevard) η οποία είναι πεζοδρομημένη γεμάτη εστιατόρια και καφέ...
... κι εκεί κοντά είναι ένα διαμέρισμα που είχα κανονίσει να επισκεφθώ το απόγευμα και λέγεται "Κόκκινο Διαμέρισμα" (Red Flat). Είναι ένα διαμέρισμα από την εποχή του ορθόδοξου κομμουνισμού και δείχνει πώς ζούσε μια Βουλγαρική οικογένεια την δεκαετία του 80. Σου δίνουν ένα audioguide όπου ο αφηγητής περιγράφει την καθημερινότητα της οικογένειας. Άν και κομμουνιστικό το καθεστώς επέτρεπε την ιδιοκτησία (μίας μόνο) κατοικίας. Εξοχικά και λοιπές πολυτέλειες ξεχάστε τις. Επειδή όμως η αναμονή για απόκτηση ιδιόκτητης κατοικίας έπαιρνε πολλά χρόνια, πολλά νέα ζευγάρια αναγκαζόντουσαν να μένουν με τους γονείς ή τα πεθερικά. Κάπως έτσι έδειχνε ένα βουλγάρικο σαλόνι το 80.
Με τις φλοκάτες στις πολυθρόνες. Επειδή όμως, σύμφωνα με τον αφηγητή, ο κύρης του σπιτιού ήταν μηχανικός και πολλές φορές ταξίδευε σε άλλες σοσιαλιστικές χώρες να μεταφέρει τις γνώσεις του είχε την δυνατότητα να φέρνει κάποιες πολυτέλειες όπως το κονιάκ Μεταξά ή το Johnny Black που φαίνονται στο σκρίνιο.
Ο τουρισμός επιτρεπόταν μόνο σε άλλες συντροφικές χώρες. Για να ταξιδέψεις σε δυτική χώρα έπρεπε να είσαι κρατικός υπάλληλος (διπλωμάτης ή κατι τέτοιο), αθλητής, μέλος χορευτικού κλπ.  Ακόμα και σ' αυτές τις περιπτώσεις όμως υπήρχαν πολλοί αστυνομικοί στην αποστολή για να εξασφαλίσουν ότι όλοι θα επιστρέψουν. Για ν' αγοράσει κάποιος ένα Lada χρειαζόντουσαν μισθοί 3 ετών ενός μέσου εργαζόμενου. Αφού μαζευόντουσαν τα χρήματα (αφού τσόνταραν παππούδες, γιαγιάδες, θείοι, θειές και ξαδέλφια) ο ενδιαφερόμενος πήγαινε στην αντίστοιχη επιτροπή κατέθετε το ποσό κι έμπαινε σε μιά λίστα αναμονής η οποία μπορούσε να φτάσει τα 10 χρόνια. 

Το διαμέρισμα είχε και τηλέφωνο... 

... το οποίο όμως μερικές φορές το μοιραζόντουσαν με τους διπλανούς.

Το διαμέρισμα ζεσταινόταν με μια περίεργη σόμπα η οποία, φαντάζομαι, λειτουργούσε με την τηλεθέρμανση της πόλης.

Την επομένη, Τετάρτη, θα ερχόταν ο Ντένης από την Θεσσαλονίκη με την μηχανή του για να ταξιδέψουμε κάποιες μέρες μαζί. Είχαμε κανονίσει να βρεθούμε λίγο νοτίως της Σόφιας στα βουνά του πάρκου Βίτοσα. Στον δρόμο για το ραντεβού με τον Ντένη πέρασα από την τεχνητή λίμνη Iskar και σταμάτησα σ' ένα ξενοδοχείο με την εμβληματική ονομασία Camelot για έναν καφέ. Το ξενοδοχείο διέθετε παραλία πάνω στην λίμνη και πισίνα αλλά προφανώς αυτήν την εποχή οι Βούλγαροι προτιμούν την Χαλκιδική παρά την πατρίδα τους διότι δεν υπήρχαν και πολλοί λουόμενοι.



Αφού βρεθήκαμε με τον Ντένη πήραμε την κατηφόρα για την Σόφια και κάναμε μια στάση στην εκκλησία της Μπογιάνα η οποία είναι μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Η αρχική κατασκευή χτίστηκε στα τέλη του 10ου - αρχές του 11ου αιώνα. Ένα δεύτερο μέρος χτίστηκε τον 13ο αιώνα και το τελευταίο στα μέσα του 19ου. Οι επισκέπτες μπαίνουν ανά 8 και μέσα δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες.
Την Πέμπτη αφού πήραμε πρωινό, κάναμε check-out και πήραμε τους δρόμους. Τελικός προορισμός ήταν η πόλη Veliko Tarnovo στο κέντρο περίπου της χώρας. Στον δρόμο κάναμε μια στάση στην περιοχή Devataska για να δούμε κάποιο σπήλαιο. Αφού πληρώσαμε κάπου 1 ευρώ ο καθένας πήραμε τον δρόμο για το σπήλαιο.
Το σπήλαιο ήταν εντυπωσιακό κυρίως λόγω του μεγέθους του.
Η σύγκριση μεγέθους μπορεί να γίνει με τους ανθρώπους που φαίνονται στο κάτω μέρος των φωτογραφιών

Μετά από εκεί φύγαμε κατευθείαν για το Veliko Tarnovo το οποίο ήταν η τσαρική πρωτεύουσα της χώρας κατά την δεύτερη Βουλγαρική αυτοκρατορία (1185-1396) και η παλιά πόλη απλώνεται πάνω σε τρεις λόφους που υψώνονται μέσα στους μαιάνδρους του ποταμού Γιάντρα. Η πόλη, αν και μικρή είναι πολύ όμορφη και τουριστική.


Από το δωμάτιο του ξενοδοχείου μας δε, έχουμε την παρακάτω θέα:
Το μνημείο που φαίνεται είναι αφιερωμένο στην δυναστεία των Άσσεν από την Β' Βουλγαρική αυτοκρατορία, ενώ το κτίριο από πίσω είναι η Εθνική Πινακοθήκη της πόλης. Εκατέρωθεν του μνημείου διέρχεται ο ποταμός Γιάντρα.
Την δεύτερη μέρα διαμονής μας στο Veliko Tarnovo πήραμε τις μηχανες και κινηθήκαμε νοτίως της πόλης. Αφού διασχίσαμε μια πανέμορφη διαδρομή με στροφές μεσ' στο δάσος χωρίς κίνηση, σταματήσαμε κοντά στην κορυφή του Αγίου Νικολάου (υψ. 1200μ περίπου) για να δούμε το μνημείο της ελευθερίας. Ανεβήκαμε πολλά σκαλιά υπό σκιά....
.... πολλά σκαλιά στον ήλιο...
... για να φτάσουμε σ' ένα πλατύσκαλο και ν' ανεβούμε κι άλλα σκαλιά...
... για να βγάλουμε μια φωτογραφία.
Φύγαμε από εκεί και για μερικά χλμ ακόμα μέσα στο δάσος πήγαμε σ' ένα κτίριο στην κορυφή Μπουζλούντζα (Buzludzha) στα 1400μ. Το κτίριο χτίστηκε το 1981 από το κομμουνιστικό καθεστώς για να τιμήσει κάποιους ανθρώπους που, με επικεφαλής τον Dimitar Blagoev, μαζευτήκαν κάπου εκεί το 1891 για να φτιάξουν το Βουλγαρικό Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό κόμμα που απετέλεσε τον πρόγονο του ΚΚ Βουλγαρίας.
Μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος το κτίριο αφέθηκε στην τύχη του με αποτέλεσμα το κτίριο (όπως και όλος ο κομμουνιστικός κόσμος και τα ιδεώδη τους) να είναι (όπως λένε οι Αγγλοσάξωνες) "in a state of disrepair". Η είσοδος στο εσωτερικό του κτιρίου δεν επιτρέπεται πλέον για λόγους ασφαλείας. 
Είναι κρίμα διότι έτσι ήταν κάποτε...
... κι έτσι ήταν πριν μερικά χρόνια που κάποιος μπορούσε να μπει.

Ένγκελς, Μαρξ, Λένιν και άλλες "δημοκρατικές" δυνάμεις
Μία βόλτα περιμετρικά του κτιρίου δείχνει πόσο ογκώδης και συμπαγής είναι η κατασκευή όπως όλες οι κατασκευές των κομμουνιστικών καθεστώτων...
... ενώ εκάτερωθεν των θυρών γράφει στα βουλγαρικά κάτι γενναίο, φαντάζομαι, για τους προλετάριους όλων των χωρών.
Λίγο χαμηλότερα από αυτό το κτίριο υπάρχει άλλο ένα ογκώδες μνημείο.



Μιχάλης
Veliko Tarnovo,
8 Αυγ.

Δευτέρα 28 Απριλίου 2025

Από την Μπαρμπαριά στο Τούνεζι

Το πρωί της Δευτέρας του Πάσχα, 21 Απριλίου, αφού κάναμε check-out από το ξενοδοχείο μας καβαλήσαμε τις μηχανές και φύγαμε με τελικό προορισμό την πόλη Sfax, βορειότερα πλέον αφού η Tataouine ήταν το νοτιότερο σημείο της Τυνησίας που θα φτάναμε. Πρώτη στάση έγινε σε άλλο ένα βερβερίνικο χωριό με την ονομασία Ksar Hallouf.


Συνεχίσαμε στην πόλη Matmata όπου κι εκεί είχαν γίνει γυρίσματα του Starwars σε έναν χώρο με υπόσκαφα δωμάτια. Τώρα ο χώρος έχει γίνει ξενοδοχείο με εστιατόριο, καφε κλπ αλλά παντού το κεντρικό θέμα είναι η ταινία.


Όσο ήμαστε εκεί εμφανίστηκαν άλλα δύο γκρουπ Ιταλών μοτοσυκλετιστών και ο τόπος γέμισε μηχανές.
Κάποια στιγμή φτάσαμε και στην Sfax και μετά από ένα γρήγορο ντους φύγαμε για το κέντρο μήπως και προλάβουμε ανοιχτά τα καταστήματα της Μεδίνα. Δυστυχώς όμως όλα τα μαγαζιά είχαν κλείσει κι εμείς κάναμε βόλτα στους άδειους δρόμους...

... και τελικά κάτσαμε σ' ένα ωραίο καφενείο για τα σχετικά.
Την επομένη το πρωί φύγαμε για την πρωτεύουσα της χώρας, την Τύνιδα, ή όπως αλλιώς είναι γνωστή στους ναυτικούς και ρεμπέτικους κύκλους το Τούνεζι (έτσι προφέρεται στα ιταλικά ενώ στα γαλλικά είναι Tunis). Στον δρόμο μας ήταν η πόλη El Jem στην οποία υπάρχει το τρίτο μεγαλύτερο στον κόσμο ρωμαϊκό αμφιθέατρο το οποίο χωρούσε 30.000 θεατές και, όπως το Κολοσαίο της Ρώμης, είχε ειδικό μηχανισμό να ανεβάζει τους μονομάχους και τα θηρία από τα υπόγεια στην αρένα.


Επισκεφθήκαμε και το μουσείο της πόλης με μερικά πολύ ωραία ρωμαϊκά ψηφιδωτά...
... και μετά από μερικές ώρες με στάσεις μόνο για ξεπιάσιμο και ανεφοδιασμό φτάσαμε στην Τύνιδα. Το βράδυ κάναμε μια βόλτα για να δούμε την πόλη by night.
Την Τετάρτη 23 Απρ (χρόνια πολλά σε όλους τους Γιώργηδες και Γεωργίες) το πρόγραμμα ήταν ελεύθερο. Έτσι μαζί με άλλους δύο συνταξιδιώτες αποφασίσαμε να καβαλήσουμε τις μηχανές και να πάμε στην Καρχηδόνα η οποία ουσιαστικά αποτελεί προάστιο της Τύνιδας. Είναι ένα πολύ ωραίο προάστιο με πράσινο, δίπλα στην θάλασσα και μάλιστα εκεί είναι το προεδρικό μέγαρο. Εμείς βέβαια δεν πήγαμε για το προεδρικό μέγαρο αλλά για τον αρχαιολογικό χώρο. Πρακτικά όλη η περιοχή είναι διάσπαρτη με αρχαία κτίσματα. Εμείς ξεκινήσαμε από ένα ρωμαϊκό αμφιθέατρο στο οποίο και σήμερα παρουσιάζονται διάφορες παραστάσεις...
... και συνεχίσαμε σ' έναν δεύτερο χώρο με ρωμαϊκά θερμά λουτρά, νεκρόπολη κλπ.



Μετά την βόλτα στην Καρχηδόνα επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, αφήσαμε τις μηχανές και κατεβήκαμε με τα πόδια στα σουκ της πόλης δηλαδή στα σοκκάκια της παλιάς πόλης που υπάρχει όλη η εμπορική κίνηση.
Σ' αυτές τις αγορές μπορείς να βρείς από λαμέ παπούτσια...
... μπαχάρια...
... χειροτέχνες...
... καφενεία...
... μέχρι ανδρικές και γυναικείες κελεμπίες...
... και δυστυχώς πολλή βρώμα.
Η Πέμπτη 24 Απρ θα ήταν η τελευταία μέρα στην Τυνησία αφού το βράδυ θα παίρναμε το πλοίο για Ιταλία. Κάναμε check-out από το ξενοδοχείο και όλοι μαζί πήγαμε σ' ένα προάστιο της Τύνιδας δίπλα στην Καρχηδόνα που λέγεται Sidi Bou Said (Σίντι Μπου Σαΐντ). Το ιδιαίτερο που έχει αυτή η περιοχή είναι ότι πολλά κτίρια είναι λευκά με μπλε πόρτες και παράθυρα όπως στα Κυκλαδίτικα νησιά.
Εγώ με ορισμένους συνταξιδιώτες κάτσαμε σ' ένα παραδοσιακό καφενείο απ' αυτά που κάθονται οι ντόπιοι όπως ο κύριος της παρακάτω φωτογραφίας.
Όπως παρατήρησα αργότερα από την φωτογραφία, ο κύριος φορούσε μακό, χοντρό πουκάμισο κλειστό ως επάνω, δύο πουλόβερ και σακκάκι ενώ εμείς είμαστε με κοντομάνικα.
Κάποια στιγμή περπάτησα μέχρι την θάλασσα για να βγάλω καμιά φωτογραφία.


Το μεσημέρι πήγαμε στο λιμάνι διότι η εμπειρία των οργανωτών είχε δείξει ότι χρειαζόμαστε κανένα δίωρο για να περάσουμε τα τελωνεία. Το πλοίο, ενώ δεν ήταν στο πρόγραμμα, θα έκανε και μια στάση στο Παλέρμο της Σικελίας πριν το Σαλέρνο (νοτίως της Νάπολης) που θα κατεβαίναμε εμείς και ήταν πήχτρα στον κόσμο. Πολλοί Τυνήσιοι μετανάστες επέστρεφαν στον τόπο διαμονής τους στην Ευρώπη. Δυστυχώς  όλοι αυτοί δεν είχαν δωμάτια κι έτσι ολόκληρες οικογένειες είχαν απλωθεί σε όλους τους κοινόχρηστους χώρους του πλοίου για ύπνο. Στο πλοίο υπήρχε μόνον ένα σαλόνι για καφέ, φαγητό και για να κάθεται όποιος ήθελε και όπως καταλαβαίνετε ήταν γεμάτο από αυτούς που δεν είχαν καμπίνα οι οποίοι ήταν αλφαδιασμένοι στους καναπέδες και στα πατώματα. Κοιμόντουσαν και έτρωγαν ακόμα και στους διαδρόμους που ήταν οι καμπίνες με αποτέλεσμα να κάνει την πρόσβαση σ' αυτές δύσκολη αφού έπρεπε να περνάμε πάνω από πτώματα για να μπούμε στην καμπίνα. Ευτυχώς οι περισσότεροι απ' αυτούς κατέβηκαν στο Παλέρμο αλλά δεν ήταν λίγοι αυτοί που έφτασαν μέχρι το Σαλέρνο. Και μέσα σ' όλους αυτούς τους ξαπλωτούς ήταν κι εκείνοι που τις απαραίτητες ώρες έκαναν τις προσευχές τους. Να μην μιλήσω για τις κοινόχρηστες τουαλέτες. Τελικά μετά από 24 ώρες στο πλοίο πιάσαμε στο Σαλέρνο και πήγαμε στο ξενοδοχείο μας.
Ξημέρωσε και η  τελευταία μέρα του ταξιδιού και από το Σαλέρνο θα πηγαίναμε με τις μηχανές μέχρι το Μπρίντεζι για να πάρουμε το πλοίο για Ηγουμενίτσα. Και γι άλλη μια φορά, αφού είμαστε Ιταλία, δεν έπρεπε να αφήσουμε την ευκαιρία να πάει χαμένη και πριν το Μπρίντεζι επισκεφθήκαμε το χωριό Alberobello το οποίο είναι όμορφο αλλά πολύ τουριστικό. Ίσως και το ότι ήταν τριήμερο στην Ιταλία χειροτέρευε τα πράγματα.

Το Alberobello έχει την ιδιαιτερότητα ότι πολλά σπίτια του έχουν κωνικές σκεπές και αυτό το κάνει ξεχωριστό. Δυστυχώς όμως όπου κι αν πήγαινα υπήρχε άπειρος κόσμος.




Παρ' όλα αυτά κατάφερα να πάρω και μερικές φωτογραφίες με λιγότερο κόσμο που το χωριό φαίνεται πραγματικά όμορφο.



Ακόμα και το μπαρ, που απ' έξω έχει φωτογραφίες της Σοφία Λόρεν και του Μάρλον Μπράντο, έχει κωνική οροφή.
Φεύγοντας από το Alberobello πήγαμε στο Μπρίντεζι για να πάρουμε το πλοίο. Όλα τα πλοία του ταξιδιού (Ελλάδα - Ιταλία και Ιταλία - Τυνησία) είχαν κλειστεί με την ιταλική εταιρεία Grimaldi. Το τελευταίο πλοίο όμως του ταξιδιού ήταν το "Κύδων Παλάς" των Μινοϊκών γραμμών οι οποίες συνεργάζονται με την Grimaldi. Ήταν μακράν το καλύτερο απ' όλα όσα ταξιδέψαμε. Σε σύγκριση δε με αυτό που είχαμε ταξιδέψει μιά μέρα πριν από την Τύνιδα στο Σαλέρνο έμοιαζε με κρουαζιερόπλοιο ενώ το δεύτερο έμοιαζε με γκαζάδικο.
Την Κυριακή του Θωμά το πρωί βγήκαμε στην Ηγουμενίτσα κι έτσι άλλο ένα ωραίο ταξίδι με μηχανή έφτασε στο τέλος του.
Και εις άλλα με υγεία.


Μιχάλης
28 Απρ
Αθήνα