Σκόπια - Αλβανία - Μαυροβούνιο

13 Ιουνίου

Βορείως της Αχρίδας υπάρχει μία κωμόπολη με το βουκολικό όνομα Στρούγγα και από την οποία πρέπει να περάσει κάποιος αν θέλει να διασχίσει τα σύνορα από τα Σκόπια στην Αλβανία.. Αυτό κάναμε κι εμείς, και η ιδέα του Ντένη ήταν να κάνουμε μια βόλτα από το κέντρο της πόλης για να την δούμε. Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η πόλη είναι αντίστοιχη του ονόματος της διότι ήταν ένα αρβανιτοχώρι μ όλη την (αρνητική) σημασία της λέξεως. Μετά από λίγο διασχίσαμε τα σύνορα και μπήκαμε στην Αλβανία με γενική κατεύθυνση Ελμπασάν - Τίρανα - Σκόδρα και από εκεί θα περνάγαμε στο Μαυροβούνιο. Στην Αλβανία έζησα έναν χρόνο το 97-98 τότε με τις φασαρίες με τα πυραμιδικά σχήματα. Η οδήγηση στην Αλβανία είναι από μόνη της μια εμπειρία και φαντάζομαι ότι ο αλβανικός ΚΟΚ έχει μόνον έναν κανόνα: δίκαιο έχει ο πιο ισχυρός ή όποιος προλαβαίνει περνάει. Θυμίζει λίγο από ηλεκτρονικό παιχνίδι μόνο που τώρα δεν έχεις πολλές ζωές. Το ίδιο ήταν και το 97 με την διαφορά ότι τότε οδηγούσα ένα Landrover γεμάτο σιδεριές τριγύρω (για να μην αναφέρω για τους πρώτους μήνες που οδηγούσα τεθωρακισμένο Landrover) ενώ τώρα με την μηχανή βρισκόμουν στο χαμηλότερο σκαλί της τροφικής αλυσίδας μετά τους πεζούς και τα ποδήλατα. Ο δρόμος μέχρι το Ελμπασάν ήταν καλός με στροφές και αρκετή κίνηση. Πέρναγε από ωραίες περιοχές και σταματούσαμε για φωτογραφίες.

Μετά το Ελμπασάν άρχισε η κόλαση. Ο δρόμος εναλλασόταν μεταξύ αυτοκινητόδρομου, παλιού δρόμου και έργων. Μέσα από όλη αυτή την διαδικασία φτάσαμε στα Τίρανα και μπλέξαμε μέσα στην κίνηση της πόλης. Ακόμα και το GPS του Ντένη μπερδεύτηκε και για να βγούμε ακολουθούσαμε απλώς τις ταμπέλες (όπου υπήρχαν). Ο δρόμος για Σκόδρα ήταν ίδιος με τον προηγούμενο κι επιπλέον οι οδηγοί ήταν πιο επιθετικοί. Πάντα οι βορειο-Αλβανοί ήταν πιο αγριάνθρωποι από τους νότιους. Μάταια ψαχναμε να βρούμε ένα αξιοπρεπές μέρος για καφέ. Τελικά μετά από 4 ώρες πάνω στην σέλα της μηχανής, με πολύ ζέστη και με απερίγραπτη προσπάθεια σταματήσαμε κάπου για διάλειμμα.

Στην συνέχεια πήραμε την κατεύθυνση για τα σύνορα από ένα μικρό δρόμο και λίγο πριν τα περάσουμε μια ταμπέλα μας πληροφορούσε για την απόσταση από την Πράγα, το Βερολίνο κι άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.
Η πρωτη κωμόπολη που σταματήσαμε ήταν το Ulcinj το οποίο κατοικείται από την αλβανική μειονότητα της χώρας. Εκεί διαπιστώσαμε ευχάριστα ότι το νόμισμα του Μαυροβουνίου είναι το ευρώ παρ' ότι δεν ανήκουν στην ΕΕ.

Ο τελικός προορισμός μας ήταν η Budva στην οποία είχα ξαναβρεθεί το 1998. Δεν θυμόμουν πολλά από την πόλη αλλά αυτό που θυμόμουν ήταν το πόσο ωραίες γυναίκες είχα δει. Αυτές που είχα δει τότε, τώρα θα είναι 45άρες αλλά και οι τωρινές 20άρες στέκονται στο ύψος της φήμης της περιοχής.
Φτάνοντας στην πόλη πήγαμε να κάνουμε check-in στο ξενοδοχείο. Αν εξαιρέσουμε τις καμπίνες στα ιστιοπλοϊκά πρέπει να είναι το μικρότερο δωμάτιο που έχω κοιμηθεί ποτέ. Αφού τις μπαγκαζιέρες τις αφήνουμε στο μπαλκόνι. Μου θυμίζει κάτι από τα κελιά του πειθαρχείου της Σχολής Ευελπίδων.

14 Ιουνίου
Το πρωί ξυπνήσαμε από τις φωνές της ξενοδόχου προς την μικρή της κόρη αφού η πόρτα του δωματίου μας και η πόρτα του σπιτιού των ιδιοκτητών βλέπουν στο ίδιο χωλ.
Μετά πό ένα γρήγορο πρωινό στην πιτσαρία που βρίσκεται στο ισόγειο του ξενοδοχείου καβαλήσαμε τις μηχανές και φύγαμε για το όμορφο Kotor. Αρχικά σταματήσαμε σε μια κωμόπολη με τ' όνομα Tivat και θαυμάσαμε τα δεμένα κότερα

και μετά συνεχίσαμε σ' έναν πανέμορφο παραλιακό δρόμο

Και τελικά φτάσαμε στο τουριστικό Kotor κι επισκεφθήκαμε την παλιά, εντός των τειχών, πόλη.

Κι ενώ μεσημέριασε και η θερμοκρασία άρχισε ν' ανεβαίνει αφήσαμε τις θάλασσες και πήραμε τα βουνά. Πήγαμε σ' έναν εθνικό δρυμό σε ύψος 1500μ περίπου όπου απολαύσαμε Μαυροβουνιώτικες σπεσιαλιτέ..

Αργά το απόγευμα επιστρέψαμε στην σουίτα μας στην Budva για beaute και βγήκαμε ν΄ ευχαριστηθούμε τις ομορφιές της πόλης by night.

Μιχάλης
14 Ιουνίου