Μετά από 3 μέρες στο Queenstown ήρθε η ώρα να φύγω. Φόρτωσα την πραμάτεια μου στο Hyundai, πήρα και την μπογιατζού στο τηλέφωνο να της πω ότι φεύγω (προφανώς κάπου έβαφε εκείνη την ώρα) κι άφησα πίσω μου το 5άστερο ξενοδοχείο με τις κοινόχρηστες πετσέτες κινόντας για τον νότο. Ο σκοπός ήταν να βγώ σε μια πόλη με το σκωτσέζικο όνομα Invercargill.
https://www.google.co.nz/maps/dir/Queenstown/Invercargill/@-45.7510848,168.4576303,8z/data=!4m13!4m12!1m5!1m1!1s0xa9d51df1d7a8de5f:0x500ef868479a600!2m2!1d168.6626435!2d-45.0311622!1m5!1m1!1s0xa9d2c494ac1469d7:0xa00ef88e796a420!2m2!1d168.3537731!2d-46.4131866?hl=el
Το πρώτο κομμάτι ήταν ο southern scenic road που έκανα και πριν 2 μέρες πηγαίνοντας για το Milford sound. Η μέρα ήταν και σήμερα ηλιόλουστη και η διαδρομή πανέμορφη όπως 2 μέρες πριν με την γαλάζια λίμνη, τα πράσινα βουνά και τα άσπρα χιόνια. Κατά μήκος του δρόμου έβλεπα πολλά αρνάκια να βόσκουν σε καταπράσινα λιβάδια και σκεπτόμουν όλους αυτούς που μου έχουν παραγγείλει να τους φέρω από ένα όταν γυρίσω. Υπ' όψιν για όλους αυτούς ότι όταν φύγω από την Νέα Ζηλανδία θα μείνω για 2 μήνες στην Αυστραλία οπότε όταν θα τα φέρω δεν θα είναι και πολύ φρέσκα.
Όπου έβλεπα αρνάκια δεν έβρισκα χώρο να σταματήσω και όπου έβρισκα χώρο να σταματήσω δεν είχε αρνάκια αλλά άλλα ζώα.
Έφτασα στο Invercargill σχετικά νωρίς οπότε το προσπέρασα και πήγα ακόμα πιο κάτω. Είμαι άνθρωπος των άκρων κι έτσι πήγα μέχρι το νοτιότερο άκρο του νότιου νησιού της Νέας Ζηλανδίας. Η αλήθεια είναι ότι ακριβώς απέναντι υπάρχει ακόμα ένα νησάκι αλλά απ' ότι είδα στον χάρτη έχει μόνο ένα χωριό.
Το άκρο που πήγα λέγεται Stirling point και έχει έναν παλιό φάρο να κατευθύνει τους ναυτικούς.
https://www.google.co.nz/maps/place/Stirling+Point/@-45.9910816,168.618781,8z/data=!4m5!3m4!1s0xa9d2b75624ffc883:0xd09282ad32bea9d6!8m2!3d-46.6134475!4d168.3572978?hl=el
Και όπως φαίνεται από τις φωτογραφίες μπορεί να είχε καλή μέρα αλλά εκεί κάτω στην άκρη είχε λίγο αεράκι.
Και βέβαια όπως κάθε άκρο που σέβεται τον εαυτό του έτσι κι αυτό είχε την αντίστοιχη κολώνα με τις αποστάσεις από διάφορα σημεία του κόσμου.
Έτσι, μετά το Land's end που βρέθηκα το 2016 στην Κορνουάλη και το Fin del mundo που βρέθηκα το 2017 στην Γη του Πυρός σήμερα βρέθηκα εκεί που οι στεριές τελειώνουν.
Στην συνέχεια πήγα στο Invercargill, τακτοποιήθηκα στο Β&Β που είχα κλείσει και βγήκα για μια βόλτα στην πόλη. Πρέπει να είναι από τις πιο άχρωμες πόλεις που έχω πάει. Δεν είχε τίποτα το ενδιαφέρον για να δει κάποιος, παρά μόνον...
.... μια ομπρέλα σαν του Ζογγολόπουλου που έχει στην Θεσσαλονίκη.
Μιχάλης
Invercargill
29 Νοεμ.
https://www.google.co.nz/maps/dir/Queenstown/Invercargill/@-45.7510848,168.4576303,8z/data=!4m13!4m12!1m5!1m1!1s0xa9d51df1d7a8de5f:0x500ef868479a600!2m2!1d168.6626435!2d-45.0311622!1m5!1m1!1s0xa9d2c494ac1469d7:0xa00ef88e796a420!2m2!1d168.3537731!2d-46.4131866?hl=el
Το πρώτο κομμάτι ήταν ο southern scenic road που έκανα και πριν 2 μέρες πηγαίνοντας για το Milford sound. Η μέρα ήταν και σήμερα ηλιόλουστη και η διαδρομή πανέμορφη όπως 2 μέρες πριν με την γαλάζια λίμνη, τα πράσινα βουνά και τα άσπρα χιόνια. Κατά μήκος του δρόμου έβλεπα πολλά αρνάκια να βόσκουν σε καταπράσινα λιβάδια και σκεπτόμουν όλους αυτούς που μου έχουν παραγγείλει να τους φέρω από ένα όταν γυρίσω. Υπ' όψιν για όλους αυτούς ότι όταν φύγω από την Νέα Ζηλανδία θα μείνω για 2 μήνες στην Αυστραλία οπότε όταν θα τα φέρω δεν θα είναι και πολύ φρέσκα.
Όπου έβλεπα αρνάκια δεν έβρισκα χώρο να σταματήσω και όπου έβρισκα χώρο να σταματήσω δεν είχε αρνάκια αλλά άλλα ζώα.
Έφτασα στο Invercargill σχετικά νωρίς οπότε το προσπέρασα και πήγα ακόμα πιο κάτω. Είμαι άνθρωπος των άκρων κι έτσι πήγα μέχρι το νοτιότερο άκρο του νότιου νησιού της Νέας Ζηλανδίας. Η αλήθεια είναι ότι ακριβώς απέναντι υπάρχει ακόμα ένα νησάκι αλλά απ' ότι είδα στον χάρτη έχει μόνο ένα χωριό.
Το άκρο που πήγα λέγεται Stirling point και έχει έναν παλιό φάρο να κατευθύνει τους ναυτικούς.
https://www.google.co.nz/maps/place/Stirling+Point/@-45.9910816,168.618781,8z/data=!4m5!3m4!1s0xa9d2b75624ffc883:0xd09282ad32bea9d6!8m2!3d-46.6134475!4d168.3572978?hl=el
Έτσι, μετά το Land's end που βρέθηκα το 2016 στην Κορνουάλη και το Fin del mundo που βρέθηκα το 2017 στην Γη του Πυρός σήμερα βρέθηκα εκεί που οι στεριές τελειώνουν.
Στην συνέχεια πήγα στο Invercargill, τακτοποιήθηκα στο Β&Β που είχα κλείσει και βγήκα για μια βόλτα στην πόλη. Πρέπει να είναι από τις πιο άχρωμες πόλεις που έχω πάει. Δεν είχε τίποτα το ενδιαφέρον για να δει κάποιος, παρά μόνον...
.... μια ομπρέλα σαν του Ζογγολόπουλου που έχει στην Θεσσαλονίκη.
Μιχάλης
Invercargill
29 Νοεμ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου