Mike the tripper: Στους δρόμους του Maghreb

Είναι γεγονός ότι προτιμώ να ταξιδεύω μόνος μου ή με 1-2 φίλους μου παρά οργανωμένα με πρακτορείο. Ειδικά όταν ταξιδεύω με την μηχανή προτιμώ μόνος μου αφού οι φίλοι μου δεν ταξιδεύουν πλέον με μηχανή (όσοι απ' αυτούς ταξίδευαν). Υπάρχουν ορισμένα μέρη όμως που είναι καλύτερα να μην ταξιδεύεις μόνος σου. Έτσι, όταν ένα πρακτορείο από την Θεσσαλονίκη που οργανώνει ταξίδια με μοτοσυκλέτες, ανακοίνωσε για φέτος ένα ταξίδι στην Τυνησία δεν έχασα την ευκαιρία και το έκλεισα, αρκετά νωρίς μάλιστα αφού τις προηγούμενες χρονιές μέχρι να το αποφασίσω είχε κλείσει το ταξίδι.

Το Σάββατο του Λαζάρου το βράδυ λοιπόν βρεθήκαμε στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας 35 μαντραχαλάδες και μαντραχαλούδες με 25 μοτοσυκλέτες για να πάρουμε το πλοίο για το Μπρίντεζι της Ιταλίας στο οποίο βγήκαμε νωρίς το επόμενο πρώί. Το ταξίδι μπορεί να είναι για την Τυνησία αλλά αφού πρέπει αναγκαστικά να περάσουμε από Ιταλία δεν θα αφήναμε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Γι αυτό στην διαδρομή μας για την άλλη μεριά της Ιταλίας σταματήσαμε στο γραφικό χωριό της Matera στο οποίο είχα ξαναβρεθεί με τον Ντένη το 2018 σ' ένα άλλο ταξίδι με μηχανές πάλι. Όπως έγραφα και τότε (Mike the tripper: Από την Σικελία στην Καλαβρία και στην Απουλία) το κέντρο της Matera λέγεται Sassi είναι χαμηλότερα από το υπόλοιπο χωριό και πολλοί κάτοικοι του μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα έμεναν σε υπόσκαφα. Σήμερα είχα λίγο περισσότερο χρόνο και αφού οι μηχανές, μαζί με τα πράγματα που είχαν πάνω, ήταν ασφαλισμένες σε κλειστό γκαράζ κατέβηκα στην κάτω Matera (κατά το Κάτω Παναγιά). Ενώ από πάνω η εικόνα του Sassi της Matera δεν είναι όμορφη αφού στα κτίρια βλέπεις κεραίες τηλεοράσεων, δορυφορικά πιάτα και εξωτερικές μονάδες κλιματιστικών, από την κάτω γειτονιά πάντα βρίσκεις να βγάλεις κάποια καλλιτεχνική φωτογραφία.

Αντίθεση χρωμάτων

Εκκλησία του Αγ. Νικολάου των Ελλήνων (S. Nicola dei Greci)

Μετά την Matera συνεχίσαμε την διαδρομή μας για την πόλη Cosenza στην δυτική πλευρά της Ιταλίας κάνοντας 1-2 μικρές στάσεις για ξεπιάσιμο και ανεφοδιασμό.

Την επομένη μέρα, Μεγάλη Δευτέρα, φύγαμε για το Παλέρμο απ' όπου θα παίρναμε το πλοίο για την Τυνησία. Οδήγηση μέχρι περίπου το Ρήγιον της Καλαβρίας (Regio di Calabria στα ιταλικά) απ' εκεί καράβι μέχρι την Μεσσίνα της Σικελίας και μετά ξανά οδήγηση μέχρι το Παλέρμο, μια διαδρομή που την είχα κάνει και το 2018. Τίποτα το ενδιαφέρον αφού πέρα από τις στάσεις για ανεφοδιασμό σταματήσαμε μόνο στην Cefalu (Κεφαλοίδιον ή Κεφαλοιδίς στα ελληνικά) όπου κι εκεί είχα σταματήσει το 2018. Ο καιρός ψυχρός και λίγο βροχερός κατά σημεία. Άντε να πάμε στην Τυνησία που έχει ζέστη. Φτάσαμε στο Παλέρμο γύρω στις οκτώμιση το βράδυ και μπήκαμε στο πλοίο κατά την 1 μετά από μιά τρίωρη ταλαιπωρία στα ιταλικά τελωνεία την οποία ευτυχώς είχαν αναλάβει άλλοι να δεκπεραιώσουν. Τα καλά του να ταξιδεύεις με πρακτορείο.

Το μεσημέρι της Μεγάλης Τρίτη βγήκαμε στην ζεστή (ευτυχώς όχι πολλή ζεστή) Τύνιδα και μετά από άλλη μια δίωρη ταλαιπωρία στα τυνησιακά τελωνεία τα 35 μηχανοκίνητα παρήλασαν μέχρι την πόλη Χαμαμέτ (70 χλμ) εν μέσω επευφημιών του τοπικού πληθυσμού, ειδικά των νεαροτέρων ηλικιών, που μας ζητούσαν συνεχώς να μαρσάρουμε.

Η Μεγάλη Τετάρτη ξημέρωσε ηλιόλουστη στο Χαμαμέτ κι εμείς επιτέλους είχαμε αφήσει πίσω μας την κρύα και βροχερή Ευρώπη για τις ζέστες της Αφρικής. Οι εφαρμογές κάτι έδειχναν για βροχή αλλά βροχή στην Σαχάρα; Άλλωστε πολλές φορές οι εφαρμογές κάνουν λάθος. Έτσι βάλαμε τα κοντομάνικα μέσα από τα μπουφάν της μηχανής, κρατήσαμε και τα αντηλιακά πρόχειρα για να μην μας κάψει ο ήλιος και φύγαμε για τον νότο. Σταδιακά ο καιρός συννέφιασε και όταν μετά από μιάμιση ώρα φτάσαμε στην πόλη Καϊρουάν, την πρώτη στάση μας, ξεκίνησε να βρέχει (!). Η Καιρουάν θεωρείται η 4η ιερότερη πόλη του Ισλάμ μετά τις Μέκκα, Μεδίνα και Ιερουσαλήμ κι εκεί υπάρχει το πρώτο τζαμί που φτιάχτηκε στην Αφρική και το οποίο αποτελεί μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Μας παρέλαβε λοιπόν ο τοπικός ξεναγός, ο οποίος πρέπει να είναι τσακωμένος με τον οδoντίατρο του, για να μας ξεναγήσει στο Μεγάλο Τέμενος και στην παλιά πόλη η οποία στις περισσότερες αραβικές πόλεις λέγεται Μεδίνα.

Είδαμε λοιπόν το Μεγάλο Τέμενος και απ' έξω....

... με τον μιναρέ του να είναι αντίγραφο (λέει) του Φάρου της Αλεξανδρείας...

... και από μέσα.

Κάναμε μερικές βόλτες στα σοκάκια της Μεντίνα...

... με τα ωραία μαγαζιά της.

Τελειώνοντας με τις βόλτες στην Καϊρουάν πήραμε τις μηχανές και φύγαμε για την πόλη Sbeitla. Κατά έναν περίεργο τρόπο μέχρι εκείνη την ώρα όταν ήμαστε καβάλα στις μηχανές δεν έβρεχε αλλά τώρα κατευθυνόμαστε σε μια περιοχή που ο ουρανός ήταν κατάμαυρος. Στο πρόγραμμα ήταν να κάνουμε μιά στάση πριν την Sbeitla για καφέ κι εγώ δεν έβλεπα την ώρα γι αυτήν την στάση αφού με το κοντομάνικο μέσα από το μπουφάν το είχα δαγκώσει. Τέλος πάντων, ήρθε και η στάση και όση ώρα ήμαστε εκεί άνοιξαν οι ουρανοί. Αφού έκοψε λίγο βάλαμε τα χειμερινά μας κι εν μέσω κρύου και βροχής φύγαμε για την Sbeitla. Τζάμπα τα κοντομάνικα και τα αντιηλιακά.

Την επομένη, Μεγάλη Πέμπτη, το πρωί κατά τις 9 η ώρα η θερμοκρασία στην νότια Τυνησία ήταν 10 βαθμοί αλλά εμείς δεν κολώσαμε. Καβαλήσαμε τις μηχανές και φύγαμε και μιάμιση ώρα αργότερα ανεβήκαμε έναν πολύ ωραίο δρόμο γεμάτο στροφές που είναι γνωστός ως ο δρόμος του Ρόμμελ (!). Στην κορυφή του περάσματος είχε ένα μνημείο με ένα όπλο.

Συνεχίσαμε στην όαση Mides όπου ένας περίεργος γεωλογικός σχηματισμός διαμόρφωνε ένα φαράγγι.

Κλείσαμε τις περιηγήσεις της μέρας με την όαση Chebika. Εκεί μας περίμενε ένας τοπικός ξεναγός ο οποίος πρέπει να ήταν τσακωμένος με τον οφθαλμίατρο του...