Το Σάββατο 9 Αυγούστου τα μαζέψαμε από το Veliko Tarnovo και φύγαμε για το Βουκουρέστι, την πρωτεύουσα της Ρουμανίας. Η απόσταση ήταν λιγότερη από 200 χλμ οπότε δεν βιαστήκαμε να φύγουμε. Στην μέση της διαδρομής ακριβώς πάνω στα σύνορα (τα σύνορα μεταξύ των δύο χωρών είναι ο Δούναβις) υπάρχει, από την βουλγαρική πλευρά, η πόλη Ρούσε η οποία είναι το μεγαλύτερο παραδουνάβιο λιμάνι της χώρας. Σταματήσαμε εκεί για έναν καφέ και να ρίξουμε μιά ματιά στην πόλη. Υπάρχουν κτίρια που δείχνουν το ένδοξο παρελθόν της πόλης τότε που τα παραποτάμια λιμάνια έφερναν ανάπτυξη από το εμπόριο στην πόλη.
Εκεί που κάτσαμε τελικά για καφέ είχε ένα ωραίο πάρκο.
Εκτός από την Βουλγαρία και η Ρουμανία έχει μπει στην ζώνη Schengen κι έτσι δεν υπήρχαν έλεγχοι στα σύνορα αλλά οι δύο χώρες ενώνονται με μία γέφυρα πάνω από το Δούναβι η οποία χτίστηκε την δεκαετία του 50 τότε που κίνηση δεν ήταν μεγάλη. Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει και υπάρχουν πολλοί τουρίστες που διασχίζουν τα σύνορα ειδικά τον Αύγουστο. Επιλέον, από την βουλγαρική πλευρά γίνόντουσαν έργα πάνω στην γέφυρα κι έκλειναν τα δύο ρεύματα εναλλάξ. Εκεί φάγαμε ένα πακέτο μεσημεριάτικα στον ήλιο αλλά μόλις ξεμπερδέψαμε φύγαμε σφαίρα για το Βουκουρέστι το οποίο απείχε περίπου 65χλμ.
Το βράδυ μας είχε καλέσει στο σπίτι του ο Ρουμάνος φίλος μου Ion με τον οποίο είχαμε συνυπηρετήσει στο Νατοϊκό Στρατηγείο στην Θεσσαλονίκη. Εξαιρετικά φιλόξενος αυτός και η γυναίκα του μας έκαναν το τραπέζι με χίλιες δυό λιχουδιές. Κάποια στιγμή ανέφερα στους συνδαιτημόνες ότι μπορεί να έχω βλάχικη καταγωγή αφού κάποτε είχα διαβάσει ότι υπήρχε ένας Βλάχος πρίγκηπας με ίδιο όνομα κι επίθετο με εμένα. Μου είπαν λοιπόν ότι ο πιο γνωστός πρίγκηπας της Βλαχίας είχε πράγματι το ίδιο όνομα κι επώνυμο μ΄ εμένα και έμεινε στην ιστορία ως ο Ωραίος Μιχαήλ. Τότε σιγουρεύτηκα λοιπόν ότι όντως κατάγομαι απ' αυτήν την οικογένεια.
Στο Βουκουρέστι είχα ξαναβρεθεί το 2008 υπηρεσιακά από το Βέλγιο. Τότε δεν είχα προλάβει να δω πολλά εξαιτίας των υπηρεσιακών υποχρεώσεων. Οπότε τώρα άδραξα την ευκαιρία και την Κυριακή, μετά το πρωινό, βγήκαμε με τον Ντένη για βόλτα στην πόλη. Παλιά το Βουκουρέστι χαρακτηριζόταν ως το Παρίσι της ανατολικής Ευρώπης και πράγματι υπάρχουν πολλά κτίρια που δείχνουν ότι έτσι ήταν κάποτε.
Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων
Μέγαρο Μουσικής
Βέβαια υπήρχαν και κάποια που χτίστηκαν την εποχή της "προόδου" και τώρα έχουν τα μαύρα τους τα χάλια.
Περάσαμε από μια πολύ ωραία στοά με καφέ κι εστιατόρια όπου τα κίτρινα τζάμια στην οροφή έδιναν άλλο τόνο στην ατμόσφαιρα...
... ενώ στην παλιά πόλη βρήκαμε ένα πανέμορφο βιβλιοπωλείο το κτίριο του οποίου ανήκε στον Έλληνα τραπεζίτη Χρυσοβελόνη προπολεμικά και αποτελούσε έδρα της τράπεζας του. Όταν, μεταπολεμικά, ανέλαβε το καθεστώς όπου οι ιδιωτικές τράπεζες θεωρούνταν μίασμα αυτό το καταπληκτικό κτίριο έγινε κρατικό παντοπωλείο.
Επισκεφθήκαμε το μοναστήρι των Αρχαγγέλλων Μιχαήλ και Γαβριήλ που είναι γνωστό ως Εκκλησία Σταυροπόλεως...
... και καταλήξαμε για κάτι δροσιστικό στο πάρκο Cismigiu.
Όταν ξημέρωσε Δευτέρα φύγαμε από το Βουκουρέστι για το Sibiu (δηλαδή όχι ακριβώς όταν ξημέρωσε, λίγο αργότερα). Το Sibiu το επιλέξαμε διότι είναι κοντά σε δύο διαδρομές οι οποίες είναι πολύ γνωστές στους μοτοσυκλετιστικούς κύκλους, την Transfagarasan και την Transalpina και όποιος μοτοσυκλετιστής σέβεται τον εαυτό του πρέπει να γράψει χλμ στο κοντέρ του σ' αυτές τις δύο διαδρομές τουλάχιστον μιά φορά στην ζωή του. Την Transfagarasan θα την περνάγαμε καθ' οδόν προς το Sibiu. Πριν φτάσουμε όμως εκεί σταματήσαμε να δούμε το μοναστήρι Curtea de Arge που ήταν στον δρόμο μας. Σύμφωνα με τις φωτογραφίες που είχαμε δει θα έπρεπε το μοναστήρι να δείχνει κάπως έτσι (μείον τους τοπικούς αγίους):
Λόγω όμως εργασιών έδειχνε έτσι:
Είναι σαν τις φωτογραφίες των ξενοδοχείων που άλλα βλέπεις στο διαδίκτυο και άλλα όταν πας εκεί. Πέρα απ' αυτό όμως οι χώροι του μοναστηριού ήταν πολύ καθαροί και περιποιημένοι.
Στο παρεκκλήσι της Μονής είναι θαμένοι οι Βασιλείς Κάρολος Α' και η Ελισσαβέτα.
Πριν φύγουμε από το μοναστήρι προσαρμόσαμε στις μηχανές τις action cameras και φύγαμε για το Transfagarasan το οποίο είναι ένα πέρασμα πάνω από το βουνό των Καρπαθίων Fagaras (εξ ου και το όνομα) το οποίο είναι ανοιχτό από Ιούνιο μέχρι Οκτώβριο διότι μετά κλείνει από τα χιόνια αφού ο δρόμος φτάνει μέχρι τα 2000 μέτρα υψόμετρο. Το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής είναι μέσα στο δάσος γι αυτό κι εκεί υπάρχουν αρκούδες που βγαίνουν στον δρόμο και πολλοί επιβάτες αυτοκινήτων τους δίνουν φαγητό για να τις προσελκύσουν, όπως αυτοί στο γκρι αυτοκίνητο:
Όταν είσαι με μηχανή όμως καλά είναι να αποφεύγεις τέτοια συναπαντήματα και να έχεις χαμηλή σχέση στο κιβώτιο ταχυτήτων για ν' ανοίξεις το γκάζι και να φύγεις γρήγορα αν χρειαστεί.
Η διαδρομή είναι πολύ όμορφη και γεμάτη στροφές...
... κάπου έχει ένα φράγμα που σχηματίζεται λίμνη...
... αλλού τρέχουν καταράκτες...
... ενώ αλλού απλώς φαίνεται η κοιλάδα.
Στην κορυφή των 2000 μέτρων έχει άλλη μια λίμνη, διάφορα φαγάδικα κι εκεί σταματάει όλη η κοινωνία.
Εκεί πάνω έχει ένα τεράστιο πάρκινγκ αλλά έχει τέτοια κίνηση που τα αυτοκίνητα σχηματίζουν τεράστια ουρά και από τις δύο μεριές του βουνού. Όταν φύγαμε βλέπαμε τα αυτοκίνητα που περίμεναν να φτάσουν πάνω και στην μέση της διαδρομής σκέφτηκα να βάλω την κάμερα να γράφει.
Κι ένα βιντεάκι ακόμα διαρκείας περίπου 2 λεπτών που φαίνεται η διαδρομή.
Την Τρίτη φύγαμε για την Transalpina. Μπορεί η Transfagarasan να είναι πιό διάσημη αλλά εμένα η Transalpina μου άρεσε περισσότερο. Λιγότερα αυτοκίνητα, περισσότερες μοτοσυκλέτες και καλύτερη άσφαλτος. Φράγμα και λίμνη κι εκεί.
Μοτοσυκλέτες όλων των ειδών. Από πολυθρονάτες....
... BMW...
Αυτές τις δύο, από 1250 κυβικά εκάστη, οδηγούσαν ένας Γερμανός και η σύζυγος του.
... και βέβαια οι δικές μας.
Άντε να βγάλεις άκρη τί θέλει να πει η πινακίδα.
Κι ένα βιντεάκι από την Transalpina διαρκείας 1:57 για όσους ενδιαφέρονται. Όταν τελειώσαμε την Transalpina ο Ντένης προχώρησε προς τον νότο για να συνεχίσει τις διακοπές του στην Ελλάδα κι εγώ επέστρεψα στο Sibiu για να συνεχίσω το ταξίδι στα Βαλκάνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου