Mike the tripper: Στις εκκλησιές και στα μοναστήρια

Μετά από τρείς μέρες στην Μολδαβία είχε έρθει η ώρα να φύγω για να επιστρέψω στην Ρουμανία. Όχι ότι είχα κι άλλη επιλογή αφού η Μολδαβία συνορεύει μόνον με την Ρουμανία και την Ουκρανία. Άρα, όπως λέγαμε και στα μαθηματικά, διά της εις άτοπον απαγωγής μου έμενε να πάω στην Ρουμανία. Διέβην ξανά λοιπόν τον Προύθο ποταμό, αυτήν την φορά προς την σωστή κατεύθυνση, και η πρώτη μου στάση ήταν η εκκλησία των Τριών Ιεραρχών στο Ιάσιο.

Τί το ενδιαφέρον έχει αυτός ο ναός; Πέραν του ότι είναι Μνημείο της UNESCO για εμάς τους Έλληνες έχει ιδιαίτερη σημασία διότι εκεί μέσα στα τέλη του Φεβρουαρίου του 1821, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, αφού διέβη τον Προύθο ποταμό προς τα δυτικά (γι αυτό έγραψα παραπάνω ότι τον διέβην προς την σωστή κατεύθυνση), κήρυξε την Επανάσταση.

Αφού προσκύνησα εκεί που ξεκίνησαν όλα, βγήκα έξω και πριν φύγω, την προσοχή μου τράβηξε ένα εντυπωσιακό κτίριο το οποίο απ' ότι έμαθα είναι Μέγαρο Πολιτισμού του Ιασίου και στεγάζει τέσσερα μουσεία.

Μετά καβάλησα την μηχανή κι έφυγα για την πόλη Σουτσεάβα (Suceava) στην βορειοανατολική Ρουμανία. Τί πήγα να κάνω στην Σουτσεάβα; Θα εξηγήσω ευθύς αμέσως. Δεν ξέρω αν έχετε προσέξει αλλά ο άνθρωπος όσο γερνάει νοιώθει ότι πλησιάζει η ώρα που θα συναντήσει τον Δημιουργό του. Γι αυτό και το ρίχνει στην θρησκεία για να μην γίνει καμμιά στραβή όταν έρθει η ώρα της κρίσεως και βρεθεί στον λάθος τόπο. Έτσι κι εγώ τώρα που πλησιάζω τα 64 σκέφτηκα ότι πρέπει να κάνω μια αίτηση "διαγραφής δυσμενών στοιχείων" (όπως λέγαμε στον στρατό) και στην νότια Μπουκοβίνα έχει καλά μοναστήρια με ωραίες τοιχογραφίες. Την επόμενη μέρα λοιπόν, 21 Αυγ, έβαλα στο πρόγραμμα να επισκεφθώ 3 μοναστήρια της περιοχής. Το πρώτο που επισκέφθηκα ήταν το μοναστήρι Humorului. Μόνο που όταν έφτασα εκεί αντί να πάω στο original μοναστήρι του 1530 πήγα στο καινούργιο...

... κι έπεσα πάνω σε μια κηδεία. Πολύ ευγενικοί οι συγγενείς μου πρότειναν αν θέλω να πιώ ή να φάω κάτι. Το φέρετρο μάλιστα ήταν ανοιχτό αλλά πάνω είχε ένα τζάμι και από πάνω μπαίνει το καπάκι. Διαπίστωσα μάλιστα ότι προσκολημένο στο φέρετρο ήταν ένα σύστημα ψύξεως φαντάζομαι, μην πάθουμε καμιά λαχτάρα καλοκαιριάτικα και αρχίσουν να βγαίνουν οι μυρωδιές από το τζάμι.. Όταν κατάλαβα το λάθος μου έψαξα και βρήκα το παλιό μοναστήρι στο οποίο γίνονται εργασίες αναστήλωσης.

Η εκκλησία όμως ήταν ανοιχτή κι εκεί φαινόντουσαν οι εξωτερικές τοιχογραφίες.

Το δεύτερο μοναστήρι που επισκέφθηκα ήταν το Βορονέτ το οποίο φτιάχτηκε σε λιγότερο από 4 μήνες από τον Μέγα Στέφανο κατόπιν μιας νίκης επί των Οθωμανών το 1488.

Πολύ όμορφο μοναστήρι αλλά με πολύ κόσμο. Απ' αυτό το μοναστήρι έχει πάρει και την ονομασία του ένα χρώμα, το Voronet blue. Εγώ δεν το είχα ξανακούσει αλλά φαντάζομαι ότι είναι απ' αυτά τα χρώματα που ξέρουν μόνο οι γυναίκες.

Και όπου υπάρχει κόσμος υπάρχει και το αντίστοιχο πανηγύρι.

Στον δρόμο για το τρίτο μοναστήρι είδα μια εικόνα που μου θύμισε πίνακα Φλαμανδού ζωγράφου και δεν γινόταν παρά να σταματήσω να την φωτογραφίσω.

Το μοναστήρι Moldovita, χτισμένο το 1532, ήταν το τελευταίο που επισκέφθηκα (αρκετά προσευχήθηκα γαι την σωτηρία της ψυχής μου, αύριο πάλι).

Κι εδώ ωραίες τοιχογραφίες αν και οι πάνω-πάνω έχουν ξεθωριάσει.

Και τα τρία μοναστήρια είχαν πολύ περιποιημένους κήπους.

Το μοναστήρι Moldovita ήταν περιτοιχισμένο σαν φρούριο με ψηλά τείχη και πύργους.

Επιστρέφοντας στην Σουτσεάβα σταμάτησα για να βγάλω μια φωτογραφία την σύγχρονη εκκλησία του χωριού Humorului.

Την επομένη, 22 Αυγ έφυγα από την Σουτσεάβα για πιό δυτικά, για την περιοχή Μαραμούρες. Ο καιρός προέβλεπε κάποιες βροχές αλλά όχι κάτι σημαντικό και όντως όταν έφυγα από την πόλη ψιχάλιζε αλλά χωρίς προβλήματα αν εξαιρέσουμε την κίνηση. Και όλα πηγαίναν καλά μέχρι 20 χλμ πριν το χωριό που είχα κλείσει να μείνω όπου μαύρισε ο ουρανός, άρχισε να φυσάει και άνοιξαν οι κρουνοί του ουρανού. Μέσα στο πλαίσιο της θρησκευτικότητας που διαπνέει την ανάρτηση θα έπρεπε να το πάρω ως δοκιμασία του Θεού αν αξίζω την συγχώρεση. Δεν το πήρα όμως έτσι και κατέβασα πολλά καντήλια για κάποιον άλλον Θεό που τον λένε Δία. Τέλος πάντων, δεν πρόλαβα να κάνω και πολλά και όταν βρήκα καταφύγιο στο υπόστεγο ενός super market ήμουν ήδη βρεγμένος μέχρι το κόκκαλο. Περίμενα εκεί για καμιά ώρα μπας και σταματήσει αλλά μάταια. Έτσι μόλις έκοψε λίγο καβάλησα την μηχανή κι έφυγα ελπίζοντας να σταματήσει στα 18 χλμ που είχαν μείνει. Έφτασα στην πανσιόν μουσκεμένος και παγωμένος και όπως το 2016 στην Ουαλία μετά από πολλή βροχή ο ξενοδόχος μου είπε και έβαλα όλα μου τα υπάρχοντα στο δωμάτιο του καυστήρα (για τους παλιούς το λέω, για τους καινούργιους εδώ είναι η σχετική ανάρτηση Mike the tripper: 19 Ιουνίου, 37η μέρα, Truro - Fishguard) έτσι έγινε και τώρα. Η διαφορά είναι ότι εδώ ο καυστήρας καίει ξύλα έτσι την επόμενη μέρα όλα μου τα ρούχα είχαν την γλυκειά μυρωδιά του καμμένου ξύλου που αφήνει το τζάκι όταν το σβήσεις. Δεν πτοήθηκα όμως διότι για να ξεμυρίσουν έπρεπε να αεριστούν και ο καλύτερος τρόπος είναι να τα φορέσεις στην μηχανή.

Στο Μαραμούρες ήρθα διότι η περιοχή είναι γνωστή για τις ξύλινες εκκλησίες της. Οι περισσότερες είναι χτισμένες τον 17ο αιώνα, τότε που η περιοχή ήταν κάτω από Ουγγρική κυριαρχία και οι Καθολικοί Ούγγροι δεν επέτρεπαν στους Ορθοδόξους Ρουμάνους να χτίσουν εκκλησίες από πέτρα. Έτσι κι αυτοί κατέφυγαν στο ξύλο το οποίο αφθονεί στην περιοχή.

Συνεχίζοντας λοιπόν τις προσπάθειες γαι την σωτηρία της ψυχής μου βγήκα βόλτες να δώ μερικές από τις εκκλησίες. Η πρώτη μου επίσκεψη ήταν στο μοναστήρι Barsana αν και δεν ανήκει στις ξύλινες εκκλησίες αλλά από κάποιες φωτογραφίες που είχα δει στο διδίκτυο έδειχνε πολύ εντυπωσιακό. Και όντως έτσι είναι όλα τα κτίρια του μοναστηριού είναι πολύ εντυπωσιακά, όλος ο χώρος είναι εξαιρετικά περιποιημένος και πρέπει να είναι το πιο όμορφο μοναστήρι που έχω δει. Από εκεί είναι η πρώτη φωτογραφία της ανάρτησης όπως και οι πιο κάτω.

Το χαρακτηριστικό των εκκλησιών της Μαραμούρες, εκτός απ' ότι είναι ξύλινες, είναι η ψηλή σκεπή και το πολύ ψηλό και λεπτό καμπαναριό. Μερικές απ' αυτές είναι εκκλησίες των νεκροταφείων. Όλες μοιάζουν μεταξύ τους.

Είδα μία...

... δύο,...

... τρείς,...

... τέσσερεις...

... μία πιο σύγχρονή, πέντε...

... και μία την επομένη μέρα φεύγοντας, έξι.

Σ' αυτήν την τελευταία, επειδή πήγα Κυριακή, είχε λειτουργία και ορισμένες από τις κυρίες του χωριού καθόντουσαν στα εξωτερικά παγκάκια και λιαζόντουσαν διότι εκεί την ώρα (11:30) η θερμοκρασία ήταν 15 βαθμοί.

Εκτός από ξύλινες εκκλησίες το Μαραμούρες έχει κι ένα μικρό ατμοκίνητο τραίνο το οποίο χρησιμοποιούν για την μεταφορά ξυλείας αλλά το καλοκαίρι κάνουν βόλτες τους τουρίστες σε ειδικά διασκευασμένα βαγόνια Πήγα μια βόλτα από τον σταθμό αλλά το τελευταίο τραίνο είχε φύγει στις 11:30 και δεν έχουν απογευματινά, όπως μου εξήγησε η εκδότρια των εισιτηρίων, διότι η όλη βόλτα μαζί με τις στάσεις παίρνει περίπου 6 ώρες. Εκεί όμως έχει ένα ωραίο καφέ όπου κάθησα για ένα αφέψημα...

... έκανα και μια βόλτα στο υπαίθριο μουσείο με διάφορες ατμομηχανές...