Mike the tripper: Όασις Baharia

Η απόσταση ανάμεσα στις οάσεις Baharia και Siwa (Σίβα) είναι 420χλμ. Ο δρόμος που τις συνδέει έχει κατασκευαστεί από τον στρατό για τις ανάγκες του. Οποιοσδήποτε άλλος θέλει να τον χρησιμοποιήσει πρέπει να πάρει άδεια από τον στρατό το οποίο δεν είναι εύκολο πράγμα. Αν δεν την πάρει πρέπει να κάνει ένα μεγάλο γύρο κοντά από το Κάιρο ο οποίος υπερβαίνει τα 1000 χλμ και απαιτεί και μια ενδιάμεση διανυκτέρευση. Μέχρι αργά χθες το βράδυ η έγκριση δεν μας είχε δοθεί ακόμα. Πρότεινα στον οδηγό μου να κάνει χρήση της ιδιότητας και του βαθμού μου αν νομίζει ότι θα επιταχύνει τις διαδικασίες αλλά αυτός το απέριψε αμέσως λέγοντας ότι στην καλύτερη περίπτωση θα μας φορτώναν έναν ένοπλο στρατιώτη να μας συνοδεύσει ενώ στην χειρότερη δεν θα μας εγκρίναν την διέλευση. Έτσι σήμερα το πρωί μετά το πρωινό (που περιλάμβανε halwa δηλαδή χαλβά) πήγαμε στην τοπική στρατιωτική αρχή για να δούμε τι γίνεται. Όσο ο ξεναγός μου ο Φάτχυ στεκόταν έξω από την πύλη εγώ βρήκα την ευκαιρία να βγάλω μερικές φωτογραφίες μέχρι που ο σκοπός μου έκανε παρατήρηση να βγάζω μόνο από την άλλη μεριά.

Αφού ήπιαμε τον πρωινό καφέ πήραμε τα μηχανάκια και φύγαμε για το σχολείο, ενώ ο φούρναρης από πίσω έβγαζε τα πρώτα ψωμιά.......

....τα οποία γινόντουσαν delivery με το μηχανάκι


Γενικά με το μηχανάκι κουβαλάμε ότι κουβαλιέται

Κάποια στιγμή η έγκριση ήρθε και έτσι φύγαμε. Από τα 420 χλμ της διαδρομής τα 380 ανήκουν στον στρατό. Αυτό έχει ένα καλό και ένα κακό: Το καλό είναι ότι ο δρόμος ήταν ΑΔΕΙΟΣ. Συναντήσαμε μόνον ένα αυτοκίνητο. Το κακό είναι ότι υπάρχουν 29 φυλάκια στα οποία έπρεπε να σταματήσουμε για έλεγχο. Σε 1-2 απ' αυτά οι στρατιώτες δεν ασχολήθηκαν καθόλου και ούτε κατεβήκαν στον δρόμο για να ελέγξουν. Σ' ένα τρίτο έκαναν νόημα από μακρυά το οποίο ο οδηγός μου προσέλαβε ως νόημα για να συνεχίσουμε αλλά αυτοί έριξαν 2 ριπές και μας σταμάτησαν. Υποθέτω ότι έριξαν στον αέρα διότι δεν βρήκαμε καμιά τρύπα στο αυτοκίνητο ούτε κάποιος από μας έφαγε καμία. Τελικά πάλι από μακρυά μας άφησαν και φύγαμε. Σ' όλο το μήκος των 380 χλμ απαγορεύεται να σταματήσεις, ακόμα και για κατούρημα, παρα μόνον στα φυλάκια. Όπως είναι φυσικό σε όλη αυτή την διαδρομή απαγορεύονται οι φωτογραφίες και εγώ δεν είχα λόγους να το διακινδυνεύσω αφού δεν είχε και τίποτα ιδιαίτερο. Επιπλέον, ένας πολύ ευγενικός Υπολοχαγός σε κάποιο φυλάκιο έλεγξε και την μηχανή μου να δει τις φωτογραφίες. Στο τέλος μου είπε ότι ήταν ωραίες φωτογραφίες και μου την επέστρεψε.
Έξι ώρες αργότερα μπήκαμε στην πόλη της Σίβας και αφού τακτοποιήθηκα στο ξενοδοχείο και χτύπησα και μια παστουρμαδόπιτα (δυστυχώς με παστουρμά από μοσχάρι, όχι από καμήλα) σε παρακείμενη ταβέρνα βγήκαμε μια βόλτα στην πόλη.
Είπα μετά την παστουρμαδόπιτα να πήγαινα για ένα μασάζ αλλά η εξωτερική εικόνα του ινστιτούτου ομορφιάς με απέτρεψε

Έτσι, μαζί με τον Φάτχυ, πήραμε την ανηφόρα ν' ανεβούμε στο κάστρο το οποίο δεσπόζει πάνω από το κέντρο της πόλης.

Στην κορυφή του κάστρου υπήρχε μια παρέα από 4 κορίτσια φοιτήτριες νοσηλευτικής. Ζήτησα από τον ξεναγό μου να τις ρωτήσει αν μου επέτρεπαν να τις φωτογραφίσω, εκείνος τις ρώτησε αν ήθελαν να φωτογραφηθούν μαζί μου και οι 2 από αυτές δέχθηκαν. Η μία από αυτές φορούσε νιχάμπ, το ύφασμα δηλαδή που καλύπτει ολόκληρο το πρόσωπο και αφήνει μόνο τα μάτια, το οποίο για χάρη της φωτογραφίας το σήκωσε για να φανεί το πρόσωπο. Επειδή μου ζήτησαν να μην δημοσιεύσω τις φωτογραφίες μαζί τους όποιος θέλει μπορεί να τις δει μόνο ιδιωτικά.

Εγώ συνέχιζα να βγάζω φωτογραφίες της περιοχής