Χθες το βράδυ αφού τακτοποιήθηκα στο ξενοδοχείο, πήγα δίπλα ακριβώς σ' ένα εστιατόριο για να φάω. Το εστιατόριο ήταν a volonte δηλαδή αυτό που στα ελληνικά λέμε all you can eat. Με λιγότερο από 10 ευρώ έφαγα entree (ελληνικά: ορ-ντεβρ), μοσχάρι με ότι συνοδευτικό ήθελα και για επιδόρπιο πήρα σοκολατόπιτα. Και mousse au chocolat (ελληνικά: μους σοκολάτα). Και ενδιάμεσα μια μηλόπιτα. Ευτυχώς δεν πεινούσα πολύ. https://www.youtube.com/watch?v=Tfx_pYC8aTM
Ξύπνησα σήμερα στις 7 το πρωί στο ξενοδοχείο στην Romans και αμέσως κοίταξα έξω από το παράθυρο. Ήταν όλα στεγνά και τα σύνεφα δεν ήταν απειλητικά. "ωραία", σκέφτηκα, "σήμερα πρέπει να είναι καλή μέρα". Αφού έφαγα το πρωινό μου το οποίο πάλι περιελάμβανε και κρουασάν, φόρτωσα την μηχανή και έφυγα διότι είχα κάνω 630 χλμ μέχρι το σπίτι του Tony στο Cognac και επιπλέον να περάσω από το μοναστήρι που έγραψα χθες. Δεν ήταν μεγάλη παράκαμψη σε απόσταση αλλά σίγουρα θα μου έπαιρνε μια ώρα συν την ώρα που θα καθόμουν εκεί.
Μέχρι το κοντινό χωριό που είχα την διεύθυνση πήγα γρήγορα με το gps. Μετά έπρεπε να ρωτήσω κάποιους του χωριού να μου δείξουν διότι δεν υπήρχε ταμπέλα. Ο δρόμος που οδηγεί στο μοναστήρι είναι ένας πολύ στενός μέσα στην πρασινάδα. Τόσο πολύ που σκέφτηκα ότι είναι σαν δάσος βροχής (rain forest). Το μοναστήρι που είναι αφιερωμένο στον Αγ. Αντώνιο τον Μέγα ιδρύθηκε το 1978 στην θέση άλλου παλαιότερου μοναστηριού. Είναι μετόχι της μονής Σιμωνόπετρας του Αγ. Όρους και ζούν εκεί 7 μοναχοί όλοι Γάλλοι.
Όταν πήγα είχε μια ανακοίνωση που έλεγε ότι το μοναστήρι δέχεται επισκέπτες από τις 11:30 και μετά και η ώρα ήταν μόλις 9. Χτύπησα μια καμπανίτσα που ήταν γι' αυτόν το σκοπό και εμφανίστηκε ένας εργάτης ο οποίος μου είπε ότι από τους μοναχούς εκείνη την στιγμή δεν ήταν κανείς εκεί αφού 2 έλειπαν στο Αγ. Όρος και οι άλλοι ήταν κάπου αλλού. Όταν του είπα ότι έχω έρθει από την Ελλάδα μου άνοιξε να δω την εκκλησία.
Αφού μίλησα λίγο με τον εργάτη (και διαπίστωσα ότι τα γαλλικά μου είναι πολύ καλύτερα από τα ιταλικά μου, λογικό διότι τα πρώτα τα ξεκίνησα στα 15 και τα δεύτερα στα 53 που ο σκληρός γράφει με διαλείψεις) καβάλησα την μηχανή και έφυγα. Πήρα την autoroute γιατί βιαζόμουν με πρόγραμμα να κάνω το παρακάτω ταξίδι:
https://www.google.gr/maps/dir/Romans-sur-Is%C3%A8re,+%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B1/16200+Sainte-S%C3%A9v%C3%A8re,+%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B1/@45.7938529,2.3936631,7z/am=t/data=!4m13!4m12!1m5!1m1!1s0x47f54d7bb17e9cf1:0x31c119518c85a6d1!2m2!1d5.052735!2d45.044236!1m5!1m1!1s0x48008df7f185a3b7:0xb3e5c3341c840410!2m2!1d-0.237339!2d45.75387?hl=el
Μέχρι το Saint Etienne όλα πήγαιναν καλά, μετά άρχισε να βρέχει. Μια βροχή ψιλή αντμετωπίσιμη η οποία όσο πέρναγε η ώρα όλο και δυνάμωνε. Οι μπότες που φοράω είναι στρατιωτικές και όχι μοτοσυκλετιστικές. Αυτό σημαίνει ότι έχουν φτιαχτεί για περπάτημα, όχι για ταξίδι με μηχανή μέρα με βροχή. Μετά από λίγο ήταν σαν να είχα μπεί με τις μπότες στο ποτάμι και μετά άρχισε να δροσίζεται και ο .... καβάλος μου. Σήμερα δεν είχε το πρόγραμμα μεγάλο τούνελ , όπως χθες, για να στεγνώσω. Κάποια στιγμή αποφάσισα να κάνω μια στάση για να βάλω την μακρυμάνικη μπλούζα που είχα μαζί διότι το είχα δαγκώσει, και να πιώ και une chocolat chaud (δηλαδή μια ζεστή σοκολάτα). Εκεί που στάθηκα άρχιζε να σχηματίζεται μια λιμνούλα από τα νερά που έσταζαν από τα μανίκια και τα παντζάκια μου ενώ οι μπότες έκαναν κάτι περίεργους ήχους σαν από βατράχι όταν περπατούσα. Έκανα πως δεν είδα το αγριεμένο βλέμμα της κοπέλας που καθάριζε με την ηλεκτρική το πάτωμα εκείνη την ώρα. Τρία τέταρτα αργότερα η βροχή συνέχιζε χωρίς να κόβει, οπότε αποφάσισα να καβαλήσω την μηχανή και να φύγω και είθε η τύχη να βοηθήσει τους τολμηρούς. Πήγαινα με 130-140 χλμ για 3 λόγους: πρώτον, όταν τρέχεις ο αέρας καθαρίζει τα νερά από την ζελατίνα του κράνους και βλέπεις καλύτερα, δεύτερον, δεν θολώνει η ζελατίνα από μέσα λόγω της εκπνοής σου και πάλι βλέπεις καλύτερα και τρίτον, θες να τελειώνει αυτή κατάσταση μια ώρα νωρίτερα. Από τα 650 χλμ που έκανα από την Romans μέχρι το Cognac μόνον τα 150 στην αρχή και τα 50 στο τέλος ήταν στεγνά. Σε όλη την άλλη διαδρομή έβρεχε συνεχώς. Ήταν χειρότερα από χθες.
Όταν έφτασα στο Saint Severe, το χωριό που ζει ο Tony λίγο έξω από το Cognac, ξεκίνησα ν' απλώνω την πραμάτεια μου να στεγνώνει, δηλαδή μόνον ότι φορούσα, τα υπόλοιπα ευτυχώς ήταν στεγνά. Αύριο το πρωί, που απ' ότι λένε, θα έχει καλό καιρό θ' απλώσω και την σκηνή η οποία είναι ακόμα βρεγμένη από το camping στο Levanto. Ευτυχώς ο Tony και η γυναίκα του η Sue με υποδέχθηκαν με ένα ωραίο κόκκινο κρασί που συνόδευσε τα ζυμαρικά μας και ένα πολύ ωραίο κονιάκ (τί άλλο;) που συνόδευσε τις τάρτες με φράουλα που είχαμε για επιδόρπιο.
Το πρόγραμμα γι' αύριο λέει επίσκεψη σε κάποια τοπικά κονιακοποιεία και ίσως βόλτα στην πόλη του Cognac.
Μιχάλης
2 Ιουνίου
χλμ ημέρας: 717
συνολικά χλμ: 4282
Ξύπνησα σήμερα στις 7 το πρωί στο ξενοδοχείο στην Romans και αμέσως κοίταξα έξω από το παράθυρο. Ήταν όλα στεγνά και τα σύνεφα δεν ήταν απειλητικά. "ωραία", σκέφτηκα, "σήμερα πρέπει να είναι καλή μέρα". Αφού έφαγα το πρωινό μου το οποίο πάλι περιελάμβανε και κρουασάν, φόρτωσα την μηχανή και έφυγα διότι είχα κάνω 630 χλμ μέχρι το σπίτι του Tony στο Cognac και επιπλέον να περάσω από το μοναστήρι που έγραψα χθες. Δεν ήταν μεγάλη παράκαμψη σε απόσταση αλλά σίγουρα θα μου έπαιρνε μια ώρα συν την ώρα που θα καθόμουν εκεί.
Μέχρι το κοντινό χωριό που είχα την διεύθυνση πήγα γρήγορα με το gps. Μετά έπρεπε να ρωτήσω κάποιους του χωριού να μου δείξουν διότι δεν υπήρχε ταμπέλα. Ο δρόμος που οδηγεί στο μοναστήρι είναι ένας πολύ στενός μέσα στην πρασινάδα. Τόσο πολύ που σκέφτηκα ότι είναι σαν δάσος βροχής (rain forest). Το μοναστήρι που είναι αφιερωμένο στον Αγ. Αντώνιο τον Μέγα ιδρύθηκε το 1978 στην θέση άλλου παλαιότερου μοναστηριού. Είναι μετόχι της μονής Σιμωνόπετρας του Αγ. Όρους και ζούν εκεί 7 μοναχοί όλοι Γάλλοι.
Όταν πήγα είχε μια ανακοίνωση που έλεγε ότι το μοναστήρι δέχεται επισκέπτες από τις 11:30 και μετά και η ώρα ήταν μόλις 9. Χτύπησα μια καμπανίτσα που ήταν γι' αυτόν το σκοπό και εμφανίστηκε ένας εργάτης ο οποίος μου είπε ότι από τους μοναχούς εκείνη την στιγμή δεν ήταν κανείς εκεί αφού 2 έλειπαν στο Αγ. Όρος και οι άλλοι ήταν κάπου αλλού. Όταν του είπα ότι έχω έρθει από την Ελλάδα μου άνοιξε να δω την εκκλησία.
Αφού μίλησα λίγο με τον εργάτη (και διαπίστωσα ότι τα γαλλικά μου είναι πολύ καλύτερα από τα ιταλικά μου, λογικό διότι τα πρώτα τα ξεκίνησα στα 15 και τα δεύτερα στα 53 που ο σκληρός γράφει με διαλείψεις) καβάλησα την μηχανή και έφυγα. Πήρα την autoroute γιατί βιαζόμουν με πρόγραμμα να κάνω το παρακάτω ταξίδι:
https://www.google.gr/maps/dir/Romans-sur-Is%C3%A8re,+%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B1/16200+Sainte-S%C3%A9v%C3%A8re,+%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B1/@45.7938529,2.3936631,7z/am=t/data=!4m13!4m12!1m5!1m1!1s0x47f54d7bb17e9cf1:0x31c119518c85a6d1!2m2!1d5.052735!2d45.044236!1m5!1m1!1s0x48008df7f185a3b7:0xb3e5c3341c840410!2m2!1d-0.237339!2d45.75387?hl=el
Μέχρι το Saint Etienne όλα πήγαιναν καλά, μετά άρχισε να βρέχει. Μια βροχή ψιλή αντμετωπίσιμη η οποία όσο πέρναγε η ώρα όλο και δυνάμωνε. Οι μπότες που φοράω είναι στρατιωτικές και όχι μοτοσυκλετιστικές. Αυτό σημαίνει ότι έχουν φτιαχτεί για περπάτημα, όχι για ταξίδι με μηχανή μέρα με βροχή. Μετά από λίγο ήταν σαν να είχα μπεί με τις μπότες στο ποτάμι και μετά άρχισε να δροσίζεται και ο .... καβάλος μου. Σήμερα δεν είχε το πρόγραμμα μεγάλο τούνελ , όπως χθες, για να στεγνώσω. Κάποια στιγμή αποφάσισα να κάνω μια στάση για να βάλω την μακρυμάνικη μπλούζα που είχα μαζί διότι το είχα δαγκώσει, και να πιώ και une chocolat chaud (δηλαδή μια ζεστή σοκολάτα). Εκεί που στάθηκα άρχιζε να σχηματίζεται μια λιμνούλα από τα νερά που έσταζαν από τα μανίκια και τα παντζάκια μου ενώ οι μπότες έκαναν κάτι περίεργους ήχους σαν από βατράχι όταν περπατούσα. Έκανα πως δεν είδα το αγριεμένο βλέμμα της κοπέλας που καθάριζε με την ηλεκτρική το πάτωμα εκείνη την ώρα. Τρία τέταρτα αργότερα η βροχή συνέχιζε χωρίς να κόβει, οπότε αποφάσισα να καβαλήσω την μηχανή και να φύγω και είθε η τύχη να βοηθήσει τους τολμηρούς. Πήγαινα με 130-140 χλμ για 3 λόγους: πρώτον, όταν τρέχεις ο αέρας καθαρίζει τα νερά από την ζελατίνα του κράνους και βλέπεις καλύτερα, δεύτερον, δεν θολώνει η ζελατίνα από μέσα λόγω της εκπνοής σου και πάλι βλέπεις καλύτερα και τρίτον, θες να τελειώνει αυτή κατάσταση μια ώρα νωρίτερα. Από τα 650 χλμ που έκανα από την Romans μέχρι το Cognac μόνον τα 150 στην αρχή και τα 50 στο τέλος ήταν στεγνά. Σε όλη την άλλη διαδρομή έβρεχε συνεχώς. Ήταν χειρότερα από χθες.
Όταν έφτασα στο Saint Severe, το χωριό που ζει ο Tony λίγο έξω από το Cognac, ξεκίνησα ν' απλώνω την πραμάτεια μου να στεγνώνει, δηλαδή μόνον ότι φορούσα, τα υπόλοιπα ευτυχώς ήταν στεγνά. Αύριο το πρωί, που απ' ότι λένε, θα έχει καλό καιρό θ' απλώσω και την σκηνή η οποία είναι ακόμα βρεγμένη από το camping στο Levanto. Ευτυχώς ο Tony και η γυναίκα του η Sue με υποδέχθηκαν με ένα ωραίο κόκκινο κρασί που συνόδευσε τα ζυμαρικά μας και ένα πολύ ωραίο κονιάκ (τί άλλο;) που συνόδευσε τις τάρτες με φράουλα που είχαμε για επιδόρπιο.
Το πρόγραμμα γι' αύριο λέει επίσκεψη σε κάποια τοπικά κονιακοποιεία και ίσως βόλτα στην πόλη του Cognac.
Μιχάλης
2 Ιουνίου
χλμ ημέρας: 717
συνολικά χλμ: 4282
Μιχάλη, δεν ροβολάς μετά κατά κάτου να περάσεις από Ισπανία-Μαρόκο-Β. Αφρική-Σινά-Ισραήλ-Τουρκία; 'Ετσι κι αλλιώς παιχνιδάκι το έχεις κάνει! Φαντάσου να είχαν οι στρατιώτες του Μ. Αλεξάνδρου αντί για άλογα τη μηχανή σου. Θα είχαν φθάσει Ιαπωνία. Να περνάς καλά φίλε, σε παρακολουθούμε με τον Χρηστάκη καθημερινώς και η σκέψη μας είναι μαζί σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε Τάσο η πρόταση σου θέλει σκέψη. Δεν νομίζω να το κάνω φέτος αλλά θα περιμένω κανα-δυό χρόνια να ωριμάσει λίγο μοτοσυκλετιστικά και ο Χρήστος να τον πάρω μαζί μου.
ΔιαγραφήΠολλά φιλιά σ' εσένα και τον Χρήστο.
Μιχάλης