Σήμερα ήταν μια γεμάτη μέρα. Έφυγα από το caming στις 10 περιπου το πρωί και γύρισα στις 10:15 το βράδυ. Η μέρα ξημέρωσε όπως χθες, με ομίχλη και ψύχρα. Παρ' όλα αυτά είχα αποφασίσει να πάω στην Νορμανδία. Καβάλησα λοιπόν την μηχανή και κινήθηκα προς Νορμανδία από την route national η οποία στα μισά έγινε autoroute ευτυχώς χωρίς διόδια. Στην Νορμανδία είχα πάει τον Δεκέμβριο του 2005 και ξανά τον Ιούλιο του 2007. Είναι όμως διαφορετικά να είσαι εκεί τις μέρες της επετείου. Είχε πολλούς ξένους, κυρίως Βρετανούς και Αμερικανούς και όλοι οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από στρατιωτικά αυτοκίνητα του 1944 και στρατιώτες με τις αντίστοιχες στολές. Είχα το πρόγραμμα των εκδηλώσεων και έτσι πήγα κατευθείαν προς το χωριό Creully όπου θα είχε στατική επίδειξη στρατιωτικών οχημάτων του 30 Βρετανικού Σώματος στρατού το οποίο συμμετείχε στην απόβαση. Πράγματι Βρετανοί ντυμένοι με στολές του 44 μαζί με τα οχήματα τους ήταν στην κεντρική πλατεία του χωριού.
Η ανάπαυση του μαχητού
Μετά πήγα στην Arromanches η οποία ήταν ένα από τα μέρη που είχαν τοποθετηθεί τεχνητές πλωτές αποβάθρες για να ξεφορτώνονται στρατεύματα και υλικά.
Σχετικό μνημείο πίσω από το οποίο φαίνεται κομμάτι τέτοιας αποβάθρας.
Αυτά που φαίνονται σε πρώτο πλάνο αλλά και στο βάθος είναι κομμάτια αυτών των αποβαθρών τα οποία βρίσκονται ακόμα στην θάλασσα.
Εκτός των πολύ παλιών είδα και πιο φρέσκα οχήματα: ένα MGB, ένα MGF, και ανάμεσα τους μια Jaguar XKR (για τους λάτρεις των σπόρ αυτοκινήτων)
και ένα γλυπτό (Morgan):
Φεύγοντας από την Arromanches πήγα στο Colleville όπου βρίσκεται το μνημείο και το νεκροταφείο των αμερικανικών δυνάμεων πάνω ακριβώς από την ακτή η οποία για τις ανάγκες της επιχείρησης είχε ονομαστεί Omaha beach.
αυτοί που πολέμησαν
όλοι οι τάφοι ζυγημένοι - στοιχημένοι
οι συγγενείς στην Omaha beach
Ήταν πολύ συγκινητικό να το βλέπεις. Ο τάφος του Υπολοχαγού, η φωτογραφία με την γυναίκα του, η γυναίκα του μόνη της μετά από χρόνια και στην φωτογραφία να γράφει: "κρατώ την καρδιά σου μέσα στην καρδιά μου"
Φεύγοντας από εκεί πήγα στο ίδιο χωριό σ' έναν χώρο που αναπαριστούσαν αμερικανικό στρατόπεδο.
Φεύγοντας από το Colleville είπα να πάω στο Mont St Michel
Την πρώτη φορά που είχα ακούσει για το Mont St Michel ήταν το 1994 στην Αμερική όταν ένας Γάλλος συνάδελφος είχε στα χέρια του ένα φυλλάδιο του ΕΟΤ Γαλλίας. Το είχα δει, είχα εντυπωσιαστεί και τότε είχα πεί στον εαυτό μου ότι αυτό πρέπει να πάω να το δω. Όντως 11 χρόνια αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2005 βρέθηκα στο Mont St Michel. Τότε μπορούσες να παρκάρεις πολύ κοντά στον βράχο. Τώρα έχουν αποκλέισει την πρόσβαση πολύ νωρίτερα έχουν διαμορφώσει έναν τεράστιο χώρο σε πάρκινγκ και από εκεί σε πάει λεωφορείο. Το 2005 ήταν λίγο μετά τα Χριστούγεννα όταν πήγα και παρ' ότι το είχα δει όλο, λίγο το ότι σκοτείνιαζε νωρίς, λίγο η μουντάδα του καιρού είπα ότι πρέπει να ξαναπάω άλλη εποχή. Και νά 'μαι, άλλα 11 χρόνια μετά το 2016 καλοκαίρι πλέον για να το δώ με καλό καιρό. Και να τί είδα όταν κατέβηκα από το λεωφορείο:
Σαν έργο του Αγγελόπουλου. Τοπίο στην ομίχλη. Παρ' όλα αυτά έκανα την βόλτα μου. Το αβαείο ήταν κλειστό όταν έφτασα αλλά ούτως ή άλλως το είχα δει το 2005 και δεν είχα σκοπό να το δω τώρα.
Επηρεάζεται και αυτό από την παλίρροια και μια είναι νησί, μιά δεν είναι. Είναι μοναστήρι από τον 8ο αιώνα και δέχεται 3 εκκατομύρια επισκέπτες τον χρόνο, μεταξύ αυτών και προσκηνυτές. Εκτός από το μοναστήρι, εντός των τειχών υπάρχουν καταστήματα που έχουν σχέση και ζουν από το μοναστήρι. κυρίως είναι ξενοδοχεία,εστιατόρια και καφέ αλλά και μαγαζιά που πωλούν σουβενίρ κλπ.
Στην τελευταία φωτογραφία φαίνεται το εστιατόριο της μαμάς Poulard (Mere Poulard) το οποίο άνοιξε η μαμά Poulard το 1873 για να φτιάχνει ομελέτες για τους προσκηνυτές. Σ' αυτό έχουν φάει διασημότητες όπως ο Ernest Hemingway κα.
Μετά, έφαγα κάπου εκεί κοντά διότι δεν θα προλάβαινα τίποτα στο St Malo και εν μέσω αραιής ομίχλης επέστρεψα.
Αύριο το πρόγραμμα λέει βόλτες στην Βρετάνη.
Μιχάλης
7 Ιουνίου
χλμ ημέρας: 398
συνολικά χλμ: 5161
Μετά πήγα στην Arromanches η οποία ήταν ένα από τα μέρη που είχαν τοποθετηθεί τεχνητές πλωτές αποβάθρες για να ξεφορτώνονται στρατεύματα και υλικά.
Σχετικό μνημείο πίσω από το οποίο φαίνεται κομμάτι τέτοιας αποβάθρας.
Αυτά που φαίνονται σε πρώτο πλάνο αλλά και στο βάθος είναι κομμάτια αυτών των αποβαθρών τα οποία βρίσκονται ακόμα στην θάλασσα.
Εκτός των πολύ παλιών είδα και πιο φρέσκα οχήματα: ένα MGB, ένα MGF, και ανάμεσα τους μια Jaguar XKR (για τους λάτρεις των σπόρ αυτοκινήτων)
και ένα γλυπτό (Morgan):
Φεύγοντας από την Arromanches πήγα στο Colleville όπου βρίσκεται το μνημείο και το νεκροταφείο των αμερικανικών δυνάμεων πάνω ακριβώς από την ακτή η οποία για τις ανάγκες της επιχείρησης είχε ονομαστεί Omaha beach.
αυτοί που πολέμησαν
όλοι οι τάφοι ζυγημένοι - στοιχημένοι
οι συγγενείς στην Omaha beach
Ήταν πολύ συγκινητικό να το βλέπεις. Ο τάφος του Υπολοχαγού, η φωτογραφία με την γυναίκα του, η γυναίκα του μόνη της μετά από χρόνια και στην φωτογραφία να γράφει: "κρατώ την καρδιά σου μέσα στην καρδιά μου"
Φεύγοντας από εκεί πήγα στο ίδιο χωριό σ' έναν χώρο που αναπαριστούσαν αμερικανικό στρατόπεδο.
Φεύγοντας από το Colleville είπα να πάω στο Mont St Michel
Την πρώτη φορά που είχα ακούσει για το Mont St Michel ήταν το 1994 στην Αμερική όταν ένας Γάλλος συνάδελφος είχε στα χέρια του ένα φυλλάδιο του ΕΟΤ Γαλλίας. Το είχα δει, είχα εντυπωσιαστεί και τότε είχα πεί στον εαυτό μου ότι αυτό πρέπει να πάω να το δω. Όντως 11 χρόνια αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2005 βρέθηκα στο Mont St Michel. Τότε μπορούσες να παρκάρεις πολύ κοντά στον βράχο. Τώρα έχουν αποκλέισει την πρόσβαση πολύ νωρίτερα έχουν διαμορφώσει έναν τεράστιο χώρο σε πάρκινγκ και από εκεί σε πάει λεωφορείο. Το 2005 ήταν λίγο μετά τα Χριστούγεννα όταν πήγα και παρ' ότι το είχα δει όλο, λίγο το ότι σκοτείνιαζε νωρίς, λίγο η μουντάδα του καιρού είπα ότι πρέπει να ξαναπάω άλλη εποχή. Και νά 'μαι, άλλα 11 χρόνια μετά το 2016 καλοκαίρι πλέον για να το δώ με καλό καιρό. Και να τί είδα όταν κατέβηκα από το λεωφορείο:
Σαν έργο του Αγγελόπουλου. Τοπίο στην ομίχλη. Παρ' όλα αυτά έκανα την βόλτα μου. Το αβαείο ήταν κλειστό όταν έφτασα αλλά ούτως ή άλλως το είχα δει το 2005 και δεν είχα σκοπό να το δω τώρα.
Επηρεάζεται και αυτό από την παλίρροια και μια είναι νησί, μιά δεν είναι. Είναι μοναστήρι από τον 8ο αιώνα και δέχεται 3 εκκατομύρια επισκέπτες τον χρόνο, μεταξύ αυτών και προσκηνυτές. Εκτός από το μοναστήρι, εντός των τειχών υπάρχουν καταστήματα που έχουν σχέση και ζουν από το μοναστήρι. κυρίως είναι ξενοδοχεία,εστιατόρια και καφέ αλλά και μαγαζιά που πωλούν σουβενίρ κλπ.
Στην τελευταία φωτογραφία φαίνεται το εστιατόριο της μαμάς Poulard (Mere Poulard) το οποίο άνοιξε η μαμά Poulard το 1873 για να φτιάχνει ομελέτες για τους προσκηνυτές. Σ' αυτό έχουν φάει διασημότητες όπως ο Ernest Hemingway κα.
Μετά, έφαγα κάπου εκεί κοντά διότι δεν θα προλάβαινα τίποτα στο St Malo και εν μέσω αραιής ομίχλης επέστρεψα.
Αύριο το πρόγραμμα λέει βόλτες στην Βρετάνη.
Μιχάλης
7 Ιουνίου
χλμ ημέρας: 398
συνολικά χλμ: 5161
Εντυπωσιακή η μέρα της επετείου, πράγματι. Πόσο Θα ήθελα να δω από κοντά κάποια απομεινάρια του περίφημου τείχους του Ατλαντικού που επέβλεψε ο στρατάρχης Erwin Rommel, καθώς επίσης και τις "πάπιες" των συμμάχων ...
ΑπάντησηΔιαγραφή