Η 29η Δεκ θα ήταν η προτελευταία μέρα μας στο Σίδνεϋ. Κατά τις 10 κατεβήκαμε με την Μαρία στο Darling harbour για πρωινό και μετά από αυτό πήγαμε σε διαφορετικά μέρη. Η μεν Μαρία πήγε στο ενυδρείο της πόλης κι εγώ κατηφόρισα για την κρεμαστή γέφυρα που δεσπόζει στο λιμάνι του Σίδνεϋ και είναι γνωστή ως Harbour bridge.
Πέρσι, όταν βούτηξα στα παγωμένα νερά της Ανταρκτικής, έγραφα ότι δεν υπάρχει μ@λ@κί@ που να μην είμαι μέσα. Όταν λοιπό πριν από μήνες είδα σ' ένα ντοκυμαντέρ ότι μπορείς να ανέβεις πάνω στις αψίδες της γέφυρας είπα στον εαυτό μου, αυτό πρέπει να το κάνεις. Έτσι όταν βρέθηκα στο Σίδνεϋ μπήκε από την αρχή στο σχέδιο.
Κατά τις 1 το μεσημέρι ήμουν στο γραφείο που οργανώνει την ανάβαση στην γέφυρα και ξεκινήσαμε την προετοιμασία. Βγάζεις τα ρούχα σου και φοράς την στολή που σου δίνουν η οποία δεν έχει καμία τσέπη. Βγάζεις οτιδήποτε κρέμεται από πάνω σου ακόμα και το ρολόϊ και τα σκουλαρίκια. Μπορείς να κρατήσεις τα γιαλιά σου αλλά δένονται μ' ένα κορδονάκι από την εξάρτυση που φοράς. Δίνουν κι ένα καπέλο για τον ήλιο αλλά κι αυτό δεμένο από την εξάρτυση. Επιπλέον σου δίνουν κι έναν ασύρματο με ακουστικά για ν' ακούς τις οδηγίες του/της επικεφαλής. Και βέβαια η εξάρτυση έχει γάντζο τον οποίο κρεμάς από το συρματόσχοινο που υπάρχει στα δεξιά όλης της διαδρομής και δεν το βγάζεις πουθενά. Η όλη διαδικασία κρατάει 3 ώρες και ανεβαίναμε ανά 12 άτομα. Βγήκαμε από το κτίριο στα 30 μέτρα πάνω από την γη και ήδη πιάστηκε η καρδιά μου. Σκέφτηκα ότι αποκλείεται να φτάσω στα 134 μέτρα που είναι η κορυφή και θα γίνω και ρεζίλι. Να μην τα πολυλογώ αρχίσαμε ν' ανεβαίνουμε κάτι πολύ στενές και απότομες σκάλες ενώ ακούγαμε τα αυτοκίνητα, τα φορτηγά και τα τραίνα να περνούν από πάνω μας. Μετά από λίγη ώρα βγήκαμε πάνω από το κατάστρωμα των οχημάτων και των τραίνων στον ηλιόλουστο καθαρό ουρανό και πήραμε την ανηφόρα για την κορυφή.
Λίγο πιο πάνω είχαμε ωραία θέα της όπερας και είπαμε να βγάλουμε άλλη μια φωτογραφία.
Αλλά και η θέα προς τους ουρανοξύστες δεν ήταν άσχημη.
Στην κορυφή υπάρχουν 2 σημαίες στις 2 αψίδες της γέφυρας. Μία της Αυστραλίας και μία της Νέας Νότιας Ουαλίας που είναι η πολιτεία στην οποία ανήκει το Σίδνευ. Και βέβαια αφού φτάσαμε στην κορυφή έπρεπε κι εκεί να βγάλουμε καμιά φωτογραφία για να θυμόμαστε την στιγμή ενώ κάτι ελικόπτερα κι ένα υδροπλάνο δεν πέταγαν και πολύ ψηλότερα.
Φτάνοντας εκεί πάνω στα 134 μέτρα εμένα μ' ενδιέφεραν πιο πρακτικά θέματα όπως ποιός ανεβοκατεβάζει τις σημαίες (που είναι 5Χ10μ=50 τετραγωνικά δηλαδή λίγο μεγαλύτερα από 1-2 σπίτια που νοίκιασα στην καριέρα μου) και το συζήταγα με την επικεφαλής του γκρουπ. Φαντάζομαι ότι καταλαβαίνετε ποιός καλείται να κάνει την δύσκολη δουλειά.
Εκεί πάνω στην κορυφή έδωσα και μια σύντομη συνέντευξη αλλά επειδή μίλησα κατά της κυβέρνησης ο Παππάς κανόνισε με τον ηχολήπτη και μου χαλάσανε τον ήχο.
Το μαγαζί είναι χρυσορυχείο. Κάθε 10 λεπτά ανεβαίναν 12 άτομα καθένα εκ των οποίων είχε δώσει 220 ευρώ. Και σου πουλάγαμε ακόμα και τις φωτογραφίες οι άθεοι 35 ευρώ. Συνολική εκτίμηση: ωραία εμπειρία αλλά πολύ ακριβή γι αυτό που προσφέρει. Βέβαια είχαν πολύ καλή οργάνωση και πολλούς υπαλλήλους άρα και πολλά έξοδα αλλά και πάλι το κόστος ήταν μεγάλο.
Μετά από αυτή την εμπειρία επέστρεψα στο ξενοδοχείο και κατά τις 8 κατεβήκαμε με την Μαρία στο Darling harbour για δείπνο. Σάββατο σήμερα και ο κόσμος κάτω στο λιμάνι ήταν αμέτρητος. Μετά μάθαμε ότι κάθε Παρασκευή και Σάββατο πριν τα Χριστούγεννα και την πρωτοχρονιά ρίχνουν λίγα πυροτεχνήματα εν όψει της παραμονής της πρωτοχρονιάς. Έτσι έκαναν και σήμερα.
Έτσι πέρασε και η τελευταία μας βραδυά στο Σίδνεϋ.
Μιχάλης
Σίδνεϋ
29 Δεκ.
Πέρσι, όταν βούτηξα στα παγωμένα νερά της Ανταρκτικής, έγραφα ότι δεν υπάρχει μ@λ@κί@ που να μην είμαι μέσα. Όταν λοιπό πριν από μήνες είδα σ' ένα ντοκυμαντέρ ότι μπορείς να ανέβεις πάνω στις αψίδες της γέφυρας είπα στον εαυτό μου, αυτό πρέπει να το κάνεις. Έτσι όταν βρέθηκα στο Σίδνεϋ μπήκε από την αρχή στο σχέδιο.
Κατά τις 1 το μεσημέρι ήμουν στο γραφείο που οργανώνει την ανάβαση στην γέφυρα και ξεκινήσαμε την προετοιμασία. Βγάζεις τα ρούχα σου και φοράς την στολή που σου δίνουν η οποία δεν έχει καμία τσέπη. Βγάζεις οτιδήποτε κρέμεται από πάνω σου ακόμα και το ρολόϊ και τα σκουλαρίκια. Μπορείς να κρατήσεις τα γιαλιά σου αλλά δένονται μ' ένα κορδονάκι από την εξάρτυση που φοράς. Δίνουν κι ένα καπέλο για τον ήλιο αλλά κι αυτό δεμένο από την εξάρτυση. Επιπλέον σου δίνουν κι έναν ασύρματο με ακουστικά για ν' ακούς τις οδηγίες του/της επικεφαλής. Και βέβαια η εξάρτυση έχει γάντζο τον οποίο κρεμάς από το συρματόσχοινο που υπάρχει στα δεξιά όλης της διαδρομής και δεν το βγάζεις πουθενά. Η όλη διαδικασία κρατάει 3 ώρες και ανεβαίναμε ανά 12 άτομα. Βγήκαμε από το κτίριο στα 30 μέτρα πάνω από την γη και ήδη πιάστηκε η καρδιά μου. Σκέφτηκα ότι αποκλείεται να φτάσω στα 134 μέτρα που είναι η κορυφή και θα γίνω και ρεζίλι. Να μην τα πολυλογώ αρχίσαμε ν' ανεβαίνουμε κάτι πολύ στενές και απότομες σκάλες ενώ ακούγαμε τα αυτοκίνητα, τα φορτηγά και τα τραίνα να περνούν από πάνω μας. Μετά από λίγη ώρα βγήκαμε πάνω από το κατάστρωμα των οχημάτων και των τραίνων στον ηλιόλουστο καθαρό ουρανό και πήραμε την ανηφόρα για την κορυφή.
Φτάνοντας εκεί πάνω στα 134 μέτρα εμένα μ' ενδιέφεραν πιο πρακτικά θέματα όπως ποιός ανεβοκατεβάζει τις σημαίες (που είναι 5Χ10μ=50 τετραγωνικά δηλαδή λίγο μεγαλύτερα από 1-2 σπίτια που νοίκιασα στην καριέρα μου) και το συζήταγα με την επικεφαλής του γκρουπ. Φαντάζομαι ότι καταλαβαίνετε ποιός καλείται να κάνει την δύσκολη δουλειά.
Εκεί πάνω στην κορυφή έδωσα και μια σύντομη συνέντευξη αλλά επειδή μίλησα κατά της κυβέρνησης ο Παππάς κανόνισε με τον ηχολήπτη και μου χαλάσανε τον ήχο.
Το μαγαζί είναι χρυσορυχείο. Κάθε 10 λεπτά ανεβαίναν 12 άτομα καθένα εκ των οποίων είχε δώσει 220 ευρώ. Και σου πουλάγαμε ακόμα και τις φωτογραφίες οι άθεοι 35 ευρώ. Συνολική εκτίμηση: ωραία εμπειρία αλλά πολύ ακριβή γι αυτό που προσφέρει. Βέβαια είχαν πολύ καλή οργάνωση και πολλούς υπαλλήλους άρα και πολλά έξοδα αλλά και πάλι το κόστος ήταν μεγάλο.
Μετά από αυτή την εμπειρία επέστρεψα στο ξενοδοχείο και κατά τις 8 κατεβήκαμε με την Μαρία στο Darling harbour για δείπνο. Σάββατο σήμερα και ο κόσμος κάτω στο λιμάνι ήταν αμέτρητος. Μετά μάθαμε ότι κάθε Παρασκευή και Σάββατο πριν τα Χριστούγεννα και την πρωτοχρονιά ρίχνουν λίγα πυροτεχνήματα εν όψει της παραμονής της πρωτοχρονιάς. Έτσι έκαναν και σήμερα.
Έτσι πέρασε και η τελευταία μας βραδυά στο Σίδνεϋ.
Μιχάλης
Σίδνεϋ
29 Δεκ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου