Wellington

Στις 7 Δεκ το πρωί, αφού χαιρέτησα την Χονγκονγκονέζα οικοδέσποινα μου με τον Νεοζηλανδό σύζυγο της καβάλησα το Hyundai και πήρα τον δρόμο για το Picton που είναι το λιμάνι του νότιο νησιού απ' όπου παίρνεις το καράβι για το βόρειο. Η εκτίμηση ήταν ότι θα μου πάρει περίπου 5 ώρες αλλά λόγω του σε πολλά σημεία του δρόμου γινόντουσαν έργα (σε όλους τους δρόμους που έχω περάσει γίνονται έργα) και υπήρχαν καθυστερήσεις, συν τις καθιερωμένες στάσεις, μου πήρε κάτι παραπάνω. Σε μεγάλο κομμάτι της διαδρομής ο δρόμος ήταν δίπλα στον Ειρηνικό και σε κάποια σημεία υπήρχαν σέρφερς ή SUPaddlers.

Αυτός ο δρόμος λέγεται State Highway Nr 1. Όταν ήμουν στην Αμερική ο αντίστοιχος δρόμος που βρισκόταν στην ακτή του Ειρηνικου κι ενώνει το Los Angeles με το San Francisco λέγεται Pacific Coast Highway Nr 1. Ούτε συννενοημένοι να ήταν.

Έφτασα στο Picton και πήρα το καράβι για να περάσω το στενό του Κούκ (προς τιμήν του Άγγλου θαλασοπόρου James Cook που ήταν αυτός που προσάρτησε την Νέα Ζηλανδία στο αγγλικό στέμα). Φεύγοντας από το νότιο νησί το καράβι κινείται μέσα σ' ένα φιορδ για περισσότερο από μια ώρα.

Φτάσαμε στο Wellington, που είναι η πρωτεύουσα του κράτους, 4 ώρες αργότερα, κοντά στις 11:15 την νύχτα. Ευτυχώς υπάρχουν τα σύγχρονα μηχανάκια και σου λένε τον δρόμο διότι στο Β&Β που είχα κλείσει να μείνω είχαν κοιμηθεί προ πολλού και μου είχαν αφήσει τα κλειδιά κάτω από το πατάκι. Αποκλείεται να το έβρισκα μόνος μου αφού είναι εκτός πόλης με ωραία θέα στον ωκεανό.

Σήμερα ξεκίνησα την ξενάγηση μου στην πρωτεύουσα από το όρος Βικτώρια (η λέξη όρος είναι σχετική) τ' οποίο δεσπόζει πανω από την πόλη.

Μετά κατέβηκα στο κέντρο για να επισκεφθώ το Εθνικό μουσείο της χώρας που λέγεται Te Papa (ορολογία Μαορί). Είναι ένα καινούργιο εξαόροφο κτίριο, τ' οποίο έχει ελεύθερη είσοδο και τ' οποίο καλύπτει την φυσική, πολιτιστική και καλλιτεχνική ιστορία της χώρας.
Μια έκθεση που υπάρχει αυτή την εποχή και λήγει με το τέλος του μήνα, είναι η έκθεση σχετικά με την συμμετοχή της Νέας Ζηλανδίας στην εκστρατεία της Καλλίπολης. Την έκθεση την έχει επιμεληθεί (και χρηματοδοτήσει απ' ότι ξέρω) ο Peter Jackson που έχει σκηνοθετήσει την σειρά ταινιών "Άρχοντας των Δαχτυλιδιών (Lord of the rings)". Πράγματι είναι πολύ προσεγμένη σε όλες τις λεπτομέρειες και οι Νοεζηλανδοί, ως γνήσιοι απόγονοι των Άγγλων, έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά στην αναπαράσταση των χαρακωμάτων και των μαχών της εκστρατείας. Στην έκθεση έχουν τοποθετηθεί ομοιώματα πραγματικών ανθρώπων που συμμετείχαν στην εκστρατεία, σε πολύ μεγαλύτερο μέγεθος. Δηλαδή κάθε ομοίωμα έχει ύψος περί τα 4-5 μέτρα.

Οι Νεοζηλανδοί σ' αυτήν την εκστρατεία εκτίμησαν τις ικανότητες του Οθωμανικού στρατού και ιδιαίτερα του Κεμάλ Ατατούρκ ο οποίος μετά την εκστρατεία δήλωσε ότι οι ξένοι που άφησαν τα κόκκαλα τους στην Καλλίπολη θα τύχουν αντιμετώπισης σαν ήταν δικοί μας (των Τούρκων) νεκροί. Γι αυτόν τον λόγο η Νέα Ζηλανδία έχει στήσει ένα μνημείο προς τιμή του Ατατούρκ λίγο πιο έξω από την πόλη σ' ένα σημείο που μοιάζει με το ακρωτήριο της Έλλης.
Βγαίνοντας από την έκθεση της Καλλίπολης ακριβώς απ' έξω βρισκόταν η μπάντα του Στρατού της Σωτηρίας η οποία έπαιζε Χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Έκατσα κι εγώ λίγο ν' ακούσω το Gingle bells και το Άγια Νύχτα μέχρι να τα απαγορεύσουν οι πολιτικώς ορθοί διότι προκαλούν την μισαλοδοξία και ενοχλούν τους αλλόθρησκους.

Και η μπάντα αφ' υψηλού:

Φεύγοντας από το μουσείο έκανα μια βόλτα στην πόλη η οποία δεν μ' ενθουσίασε αλλά επειδή η μέρα ήταν ωραία και ήταν Σάββατο ο νεαρόκοσμος την έπεφτε στα γρασίδια κι απολάμβανε το ποτό του (μέχρι να μας το κόψει κι αυτό η σαρία).

Αύριο, 9 Δεκ, θα συνεχίσω προς το κέντρο του βόρειου νησιού σε μια πόλη που λέγεται Rotorua. Προβλέπεται διαδρομή 6 ωρών.

Μιχάλης
Wellington
8 Δεκ.