Έφτασε λοιπόν η μέρα να ξεκινήσω το ταξιδι μου στην Ευρώπη, το οποίο πολύ εύστοχα η Κατρίν το ονόμασε Eurotrip (από την ομώνυμη ταινία όπως μου είπε). Είναι γεγονός ότι τις τελευταίες μέρες παιδεύτηκα λιγο μέχρι να καταλήξω τί έπρεπε να πάρω. Οι 2,5 μήνες που υπολογίζω να κρατήσει το ταξίδι είναι πολλοί και έτσι έπρεπε να πάρω πολλά πράγματα. Να πώ μόνο ότι έπρεπε να πάρω 10 χάρτες, 2 βιβλία του Lonely planet (Eastern Europe & Western Europe) πάρα πολλά εσώρουχα (πρέπει να έχω καβάντζα μέχρι να βρω να πλύνω) και δυστυχώς πολλά ηλεκτρονικά τζιβιτζιλίκια για να μπορώ να ενημερώνω τους φίλους μου, να με βοηθούν στο ταξίδι και επίσης να έχω και e-banking (γιατί οι λογαριασμοί στο σπίτι τρέχουν) όπως: 1 μικρό υπολογιστή 10 ιντσών, 1 εξωτερικό σκληρό, 1 κινητό smartphone, 1 φωτ. μηχανή, 1 action camera, 1 mp3 για ν' ακούω μουσική αλλά και audiobooks (μια καλή λύση για να μην κουβαλάω βιβλία που ούτως ή άλλως δεν χωρούσαν), handsfree, bluetooth (για να μεταδίδονται οι οδηγίες του GPS στο κράνος μου), και βέβαια όλα τα φορτιστήρια τους (που ευτυχώς μερικά είναι κοινά). Επιπλέον, επειδή θα μένω και σε camping έπρεπε να έχω μαζί μου σκηνή, υπνόσακκο, φουσκωτό στρωματάκι και ότι άλλο χρειάζεται κάποιος που δεν κοιμάται σε ξενοδοχείο όπως πετσέτες, σαμπουάν, σαπούνια κλπ.
Αφού τέλειωσε η προετοιμασία η δικιά μου όπως και της μηχανής (καινούργια λάδια, φίλτρα, λάστιχα, τακάκια, αλυσίδα και γρανάζια) είπα να κινήσω.
Έφυγα από το σπίτι μου στις 12:00 το μεσημέρι με κατεύθυνση τα σύνορα με τα Σκόπια. Στο ύψος του Πολύκαστρου πέρασα από τον τσαντίρ-μαχαλά που έχουν στήσει οι πρόσφυγες στο γνωστό ΣΕΑ. Προφανώς σήμερα ήταν μέρα μπουγάδας διότι ο φράκτης ήταν γεμάτος απλωμένα ρούχα. Λίγο παρακάτω που ο δρόμος έχει και νησίδα στην μέση είχαν απλώσει και στις μπαριέρες της νησίδας.
Πέρασα τα σύνορα για τα Σκόπια χωρίς καθυστέρηση και πήρα τον κεντρικό αυτοκινητόδρομο που συνδέει τα σύνορα της Ελλάδος με τα σύνορα της Σερβίας και περνάει έξω από την πόλη των Σκοπίων ο οποίος έχει και όνομα. Αυτοκινητόδρομος με όνομα; Και όμως. Μεγάλες ταμπέλες φρόντιζαν ανά τακτά χρονικά διαστήματα να μ' ενημερώνουν ότι οδηγούσα στον δρόμο Alexander of Macedonia (στα αγγλικά) ή Alexandre le Grand (στα γαλλικά). Διήλθα από τα στενά των Σιδηρών Πυλών, Δεμίρ Καπούγια στην τοπική διάλεκτο (για όσους θυμούνται στρατιωτική γεωγραφία) και ξεχύθηκα ασταμάτητος στον κάμπο των Σκοπίων. Πέρασα non-stop και πλήρωσα 4,5 ευρώ διόδια αν και ο επώνυμος δρόμος δεν τ' άξιζε μιας και είναι γεμάτος με καθιζήσεις (bumpy που λένε και στο χωριό μου). Το καλό είναι ότι οι αναγραφόμενες τιμές είναι και σ' ευρώ το οποίο δέχονται και σου δίνουν ρέστα στο ίδιο νόμισμα.
Μπαίνοντας κάποιος στην Σερβία περνάει πρώτα από την κοιλάδα του Πρέσεβο, την οποία οι Αλβανοί αποκαλούν Ανατολικό Κόσοβο διότι εκεί ζει μεγάλη Αλβανική μειονότητα. Στην Σερβία είχα πάει άλλες 2 φορές. Το 2002 για σκι στο χ.κ. Kopaonik, προσκεκλημένος του Δημήτρη που υπηρετούσε τότε εκεί και το 2006 διερχόμενος για Βέλγιο. Ο δρόμος που πέρναγε την κοιλάδα του Πρέσεβο τότε ήταν στενός (κάτι σαν τα δικά μας Τέμπη) και μάλιστα το 2002 ήταν γεμάτος λακούβες (ευτυχώς που τότε πήγαμε με το Land Rover). To 2006 ήταν ο ίδιος δρόμος αλλά χωρίς τις λακούβες. Τώρα κάνουν έργα και φτιάχνουν αυτοκινητόδρομο και μάλιστα το μεγαλύτερο μέρος έχει ήδη δωθεί στην κυκλοφορία. Στην Νις (Νίσσα στα ελληνικά ή Νόϊσσα όπως λεγόταν τον Μεσαίωνα) είχα ξαναμείνει το 2006. Τότε ήταν Αύγουστος και φύγαμε από την Θεσ/νίκη με 40 βαθμούς και φτάσαμε στην Νις μέσα σε καταιγίδα με 13 βαθμούς. Σήμερα μόλις μπήκα στην πόλη (στην οποία απ' ότι διάβασα γεννήθηκε ο Μ. Κων/νος και προς τιμήν του έχουν ονομάσει το αεροδρόμιο της πόλης) άρχισε να βρέχει. Ο νόμος του Μέρφυ. Έχεις κάνει 400 χλμ στεγνός και όταν ψάχνεις το ξενοδοχείο αρχίζει να βρέχει. Σταμάτησα λοιπόν κάπου να βάλω τ' αδιάβροχα. Και εκεί χτυπά ο 2ος νόμος του Μέρφυ που ξέρουν όλοι οι μοτοσυκλετιστές. Μόλις βάζεις τ' αδιάβροχα σταματάει να βρέχει (αν δεν τα βάλεις θα ρίχνει καρέκλες) και μετά κάνεις την σάουνα της ημέρας με τα πλαστικά μέσ' την πόλη. Με την βοήθεια της τεχνολογίας βρήκα το ξενοδοχείο το οποίο είναι καινούργιο και όπως διαφήμιζε στο booking.com έχει και στεγασμένο γκαράζ. Αυτό που είχα στο νού μου για στεγασμένο γκαράζ ήταν βέβαια κάτι διαφορετικό από μια μάντρα με σκέπαστρα από λαμαρίνες που διαθέτει το κατάστημα αλλά αφού η μηχανή είναι ασφαλισμένη (και δεν βρέχεται) λίγο με πειράζει.
Την πόλη διασχίζει ο ποταμός Nisava οι όχθες του οποίου έχουν διαμορφωθεί έτσι ούτως ώστε να μπορεί ο κόσμος να κάνει βόλτες, ποδήλατο ή απλώς να λιάζεται (πού είσαι Τασία να δεις;). Το κέντρο της πόλης είναι πεζοδρομημένο και γεμάτο καφέ, μπαρ και καταστήματα (τα οποία μέχρι τις 10:00 που αποσύρθηκα ήταν ανοικτά). Δεν ξέρω αν ήταν λόγω Παρασκευής αλλά σήμερα ήταν γεμάτο κόσμο. Είχε μάλιστα και μια συναυλία σέρβικου ροκ (ροκοσέρβικο δηλαδή. Αν έπαιζαν χασάπικο θα λέγαμε χασαποσέρβικο) με τους OK Band (αν κατάλαβα καλά) οι οποίοι δεν ξέρω πόσο γνωστοί είναι στην Σερβία αλλά το ακροατήριο, το οποίο αποτελείτο κυρίως από γυναίκες τργουδούσαν και χορεύαν μαζί τους.
Γι' αύριο το πρόγραμμα λέει άλλα 400 χλμ μέχρι το Σεράγεβο όπου θα συναντήσω τον Θύμιο.
Μιχάλης
13 Μαΐου,
χλμ ημέρας: 405
Αφού τέλειωσε η προετοιμασία η δικιά μου όπως και της μηχανής (καινούργια λάδια, φίλτρα, λάστιχα, τακάκια, αλυσίδα και γρανάζια) είπα να κινήσω.
Έφυγα από το σπίτι μου στις 12:00 το μεσημέρι με κατεύθυνση τα σύνορα με τα Σκόπια. Στο ύψος του Πολύκαστρου πέρασα από τον τσαντίρ-μαχαλά που έχουν στήσει οι πρόσφυγες στο γνωστό ΣΕΑ. Προφανώς σήμερα ήταν μέρα μπουγάδας διότι ο φράκτης ήταν γεμάτος απλωμένα ρούχα. Λίγο παρακάτω που ο δρόμος έχει και νησίδα στην μέση είχαν απλώσει και στις μπαριέρες της νησίδας.
Πέρασα τα σύνορα για τα Σκόπια χωρίς καθυστέρηση και πήρα τον κεντρικό αυτοκινητόδρομο που συνδέει τα σύνορα της Ελλάδος με τα σύνορα της Σερβίας και περνάει έξω από την πόλη των Σκοπίων ο οποίος έχει και όνομα. Αυτοκινητόδρομος με όνομα; Και όμως. Μεγάλες ταμπέλες φρόντιζαν ανά τακτά χρονικά διαστήματα να μ' ενημερώνουν ότι οδηγούσα στον δρόμο Alexander of Macedonia (στα αγγλικά) ή Alexandre le Grand (στα γαλλικά). Διήλθα από τα στενά των Σιδηρών Πυλών, Δεμίρ Καπούγια στην τοπική διάλεκτο (για όσους θυμούνται στρατιωτική γεωγραφία) και ξεχύθηκα ασταμάτητος στον κάμπο των Σκοπίων. Πέρασα non-stop και πλήρωσα 4,5 ευρώ διόδια αν και ο επώνυμος δρόμος δεν τ' άξιζε μιας και είναι γεμάτος με καθιζήσεις (bumpy που λένε και στο χωριό μου). Το καλό είναι ότι οι αναγραφόμενες τιμές είναι και σ' ευρώ το οποίο δέχονται και σου δίνουν ρέστα στο ίδιο νόμισμα.
Μπαίνοντας κάποιος στην Σερβία περνάει πρώτα από την κοιλάδα του Πρέσεβο, την οποία οι Αλβανοί αποκαλούν Ανατολικό Κόσοβο διότι εκεί ζει μεγάλη Αλβανική μειονότητα. Στην Σερβία είχα πάει άλλες 2 φορές. Το 2002 για σκι στο χ.κ. Kopaonik, προσκεκλημένος του Δημήτρη που υπηρετούσε τότε εκεί και το 2006 διερχόμενος για Βέλγιο. Ο δρόμος που πέρναγε την κοιλάδα του Πρέσεβο τότε ήταν στενός (κάτι σαν τα δικά μας Τέμπη) και μάλιστα το 2002 ήταν γεμάτος λακούβες (ευτυχώς που τότε πήγαμε με το Land Rover). To 2006 ήταν ο ίδιος δρόμος αλλά χωρίς τις λακούβες. Τώρα κάνουν έργα και φτιάχνουν αυτοκινητόδρομο και μάλιστα το μεγαλύτερο μέρος έχει ήδη δωθεί στην κυκλοφορία. Στην Νις (Νίσσα στα ελληνικά ή Νόϊσσα όπως λεγόταν τον Μεσαίωνα) είχα ξαναμείνει το 2006. Τότε ήταν Αύγουστος και φύγαμε από την Θεσ/νίκη με 40 βαθμούς και φτάσαμε στην Νις μέσα σε καταιγίδα με 13 βαθμούς. Σήμερα μόλις μπήκα στην πόλη (στην οποία απ' ότι διάβασα γεννήθηκε ο Μ. Κων/νος και προς τιμήν του έχουν ονομάσει το αεροδρόμιο της πόλης) άρχισε να βρέχει. Ο νόμος του Μέρφυ. Έχεις κάνει 400 χλμ στεγνός και όταν ψάχνεις το ξενοδοχείο αρχίζει να βρέχει. Σταμάτησα λοιπόν κάπου να βάλω τ' αδιάβροχα. Και εκεί χτυπά ο 2ος νόμος του Μέρφυ που ξέρουν όλοι οι μοτοσυκλετιστές. Μόλις βάζεις τ' αδιάβροχα σταματάει να βρέχει (αν δεν τα βάλεις θα ρίχνει καρέκλες) και μετά κάνεις την σάουνα της ημέρας με τα πλαστικά μέσ' την πόλη. Με την βοήθεια της τεχνολογίας βρήκα το ξενοδοχείο το οποίο είναι καινούργιο και όπως διαφήμιζε στο booking.com έχει και στεγασμένο γκαράζ. Αυτό που είχα στο νού μου για στεγασμένο γκαράζ ήταν βέβαια κάτι διαφορετικό από μια μάντρα με σκέπαστρα από λαμαρίνες που διαθέτει το κατάστημα αλλά αφού η μηχανή είναι ασφαλισμένη (και δεν βρέχεται) λίγο με πειράζει.
Την πόλη διασχίζει ο ποταμός Nisava οι όχθες του οποίου έχουν διαμορφωθεί έτσι ούτως ώστε να μπορεί ο κόσμος να κάνει βόλτες, ποδήλατο ή απλώς να λιάζεται (πού είσαι Τασία να δεις;). Το κέντρο της πόλης είναι πεζοδρομημένο και γεμάτο καφέ, μπαρ και καταστήματα (τα οποία μέχρι τις 10:00 που αποσύρθηκα ήταν ανοικτά). Δεν ξέρω αν ήταν λόγω Παρασκευής αλλά σήμερα ήταν γεμάτο κόσμο. Είχε μάλιστα και μια συναυλία σέρβικου ροκ (ροκοσέρβικο δηλαδή. Αν έπαιζαν χασάπικο θα λέγαμε χασαποσέρβικο) με τους OK Band (αν κατάλαβα καλά) οι οποίοι δεν ξέρω πόσο γνωστοί είναι στην Σερβία αλλά το ακροατήριο, το οποίο αποτελείτο κυρίως από γυναίκες τργουδούσαν και χορεύαν μαζί τους.
Γι' αύριο το πρόγραμμα λέει άλλα 400 χλμ μέχρι το Σεράγεβο όπου θα συναντήσω τον Θύμιο.
Μιχάλης
13 Μαΐου,
χλμ ημέρας: 405
Καλό ταξείδι φίλε...να προσέχεις και να περάσεις καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετική αφήγηση! Για δες μήπως μπορείς να ανεβάζεις audio clips αντί να χάνεις χρόνο γράφοντας! Καλό δρόμο! Περιττό να πω ότι ζηλεύω αφορητα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιχάλη μια χαρά τα πήγες. Πολύ καλό blog αλλά θέλουμε περισσότερες φωτο. Καλή συνέχεια και σου προτείνω για τη βροχή την εφαρμογή για smartphone " Weatherplaza Rain Alarm". Σου παρέχει πρόβλεψη για βροχή για τις επόμενες δύο ώρες. Φυσικά προυποθέτει internet.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγα, 14 Μαΐου 2016
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ταξείδι Μιχάλη μου! Στο Νις (Νίσσα ή Ναϊσσός) έζησα 4 χρόνια οπότε διαβάζοντας την περιγραφή σου κάτι μου έκανε "κλικ" μέσα μου... Ελπίζω να έφαγες πλιεσκαβίτσα.
Φιλιά, Στέλιος