14 Μαΐου, 2η μέρα, Σεράγεβο, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, 430χλμ

Ξύπνησα Σάββατο πρωί στην Νίσσα με έναν μουντό ουρανό. Μιά ώρα αργότερα ξεκίναγα για το Σεράγεβο.

Το μεγαλύτερο κομμάτι του δρόμου εντός Σερβίας ήταν κουραστικό διότι ηταν επαρχιακός, διέσχιζε πολλά χωριά, είχε χαμηλά όρια ταχύτητος και είχε κίνηση. Ενδιαφέρων έγινε μετά την πόλη Cacak διότι δίπλα ακριβώς από τον δρόμο είχε λίμνη και οι εικόνες ήταν όμορφες. Γενικά στην Σερβία μου έκανε εντύπωση ότι ο κόσμος σεβόταν τον ΚΟΚ. Αυτά τα πράγματα σου κάνουν εντύπωση βέβαια μόνον όταν έρχεσαι από το νότο. Εκτός πόλης ποτέ δεν προσπερνούσαν αν είχαν συνεχόμενη γραμμή, εντός πόλης σταματούσαν στις διαβάσεις (!!!!!) αλλά και οι πεζοί δεν διασχίζαν τον δρόμο αν είχαν κόκκινο.

Μπαίνοντας στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη πέρασα από το μοναστήρι Dobrun

και συνέχισα προς την κωμόπολη του Visegrad. Έχετε ακούσει που λένε για τις χώρες του Visegrad (Τσεχία - Σλοβακία, Ουγγαρία και Πολωνία); Ε, καμμία σχέση. Άλλο Visegrad είναι αυτό. Μέσ' στο Visegrad λοιπόν είδα μια ταμπέλα που έγραφε Σεράγεβο, έστριψα και εγώ προς τα εκεί και ακολούθησα τον δρόμο ο οποίος δεν μου φαινόταν για δρομος που οδηγεί στην πρωτεύουσα. Έβλεπα όμως στον χάρτη ότι έπρεπε να έχω το ποτάμι αριστερά μου, το οποίο το είχα, και συνέχισα ακάθεκτος. Όταν όμως ο δρόμος άρχισε να έχει κοπριές και κορμούς από υλοτομημένα δένδρα ψιλιάστικα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Άνοιξα το gps και διαπίστωσα ότι είχα άλλο ποτάμι αριστερά μου και ανέβαινα για το βουνό. Όταν μάλιστα ψάχνεις να βρεις και βενζινάδικο (το οποίο, λόγω ελλείψεως βοσνιακών χρημάτων, έπρεπε να παίρνει ευρώ ή κάρτες) καλά είναι να μην κάνεις τέτοια λάθη. Ζήτησα λοιπόν από το gps να με βγάλει από εκεί. Αυτό ήθελε να με οδηγήσει σ' έναν χωματόδρομο που δεν το είχε ούτε ο χάρτης μου (ποιός ξέρει πού θα μ' έβγαζε) αλλά εκεί δεν έμπαινα ούτε με σφαίρες. Έτσι φορτωμένος όπως ήμουν, αν μου έπεφτε η μηχανή θα έπρεπε να περιμένω τους αυτόχθονες βοσκούς όταν πάρουν τα ζωντανά από τα χειμαδιά και τα ανεβάσουν στο βουνό να με βρουν και να με βοηθήσουν. Αποφάσισα λοιπόν να επιστρέψω στο Visegrad και καλά έκανα διότι και βενζινάδικο με Visa βρήκα και πληροφορίες για τον δρόμο πήρα.
Ο ποταμός που διασχίζει το Visegrad (και τον οποίο έπρεπε να έχω στ' αριστερά μου) είναι ο Δρίνος και οι Visegradιανοί είχαν χτίσει ένα όμορφο τοξοτό γεφύρι το οποίο αποτελεί τουριστική ατραξιόν.

Ο δρόμος μετά το Visegrad προς το Σεράγεβο ήταν πολύ όμορφος αφού ήταν δίπλα στον ποταμό Δρίνο.

Είχε βέβαια πολλά τούνελ, μερικά εκ των οποίων ήταν θεοσκότεινα και μπαίνοντας μέσα από το φως της ημέρας, νόμιζες ότι έμπαινες σε κάποια από τις μαύρες τρύπες του Steven Hawking. Μετά από καμιά ώρα και μια βροχή έμπαινα θριαμβευτής στο Σεράγεβο στο οποίο είχα ξαναβρεθεί το 97, το 98 και το 07, πάντα υπηρεσιακά. Ε βέβαια, ποιός πάει για τουρισμό στο Σεράγεβο; ξέρετε κανέναν;
Ο Θύμιος, ο οποίος ήταν ο λόγος που πέρασα από την πόλη και ο οποίος είχε την καλοσύνη να με φιλοξενήσει, αφού με φίλεψε μια εξαιρετική μακαρονάδα με σάλτσα από γαρίδες (που ετοίμασε ο ίδιος) θέλησε να μου δείξει το nightlife της πόλης. Με πήγε λοιπόν σε τοπική ζυθοποιοία για μπύρα και έτσι τέλειωσε η σημερινή μέρα.

Γι' αύριο το πρόγραμμα έχει βόλτες στην ευρύτερη περιοχή του Σεράγεβο.
Μιχάλης
14 Μαΐου
χλμ ημέρας: 430
συνολικά χλμ: 835

ΥΓ. Κάποια στιγμή τράβηξα ένα βιντεάκι με την action camera διαρκείας 5 λεπτών περίπου αλλά δυστυχώς είναι πολύ μεγάλο για να το ανεβάσω.